τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη
Στά χρονικά τῆς ἐποχῆς τοῦ αὐτοκράτορος Ἠρακλείου,πού ὁμιλοῦν γιά τόν ἀκάθιστο ὕμνο, ἀναφέρεται ὅτι ὁ βασιλεύς τῶν Περσῶν Χοσρόης, ἦταν ὑπαίτιος γιά τόν θάνατο ἑκατό χιλιάδων ὀρθοδόξων χριστιανῶν, διότι τούς πουλοῦσε ὡς αἰχμαλώτους σέ Ἑβραίους, οἱ ὁποῖοι τούς ἀγόραζαν καί τούς φόνευαν.
Μέ χαρακτηριστική ρωμαϊκή πολιτική σκέψη, ἡ εὐθύνη ἀποδίδεται στόν πέρση βασιλέα πού προβαίνει ἔμμεσα σέ τέτοια γενοκτονία, ὡς ἔχοντα πλήρη πολιτική εὐθύνη καί γιά τίς παραλείψεις του (ἀπέναντι στό φυσικό τότε δίκαιο τῶν αἰχμαλώτων, πού ἦταν ἡ χρήση τους πλέον ὡς δούλων καί ὄχι ἡ συστηματική δολοφονία τους μετά τόν κοπετό τῆς μάχης). Καί ἀποδίδεται μικρότερη ἠθική εὐθύνη στούς αὐτουργούς Ἐβραίους πού μέ τή ἀνοχή καί συνέργεια τοῦ Χοσρόη σχεδίασαν καί ἐκτέλεσαν τήν γενοκτονία αὐτή.
Ἕναν αἰῶνα προηγουμένως, στό βίο τοῦ Ἁγίου Σάββα (Ἀγαπίου Μοναχοῦ, "ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ"), διαβάζουμε ὅτι οἱ Σαμαρεῖτες (αἵρεση τοῦ ἰουδαϊσμοῦ, πού δέν εἶχαν διασπαρῆ ἀνά τήν αὐτοκρατορία ὕστερα ἀπό τήν καταστροφή τῆς Ἰερουσαλήμ ἀπό τόν Τίτο) ἔκαναν ἐξέγερση, ἔθεσαν στήν ἀρχή τους βασιλέα, καί προέβησαν σέ πολλούς φόνους καί διαρπαγές περιουσιῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, καθώς καί σέ καταστροφές Ἐκκλησιῶν καί Μοναστηρίων. Γιά τό εἶδος τῆς τότε συμπεριφορᾶς τους, γεμάτης ἐμπάθειας κατά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, μαθαίνουμε ἀκριβέστερα πράγματα (στόν ἴδιο βίο) , ἀπό τό ὅτι ὁ αὐτοκράτορας τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, μετά τήν καταστολή τῆς ἐξεγέρσεως, ἀπαγόρευσε στούς ἑβραίους (δηλ. ἰουδαϊστές) νά ἀποκτοῦν μεγάλες περιουσίες ἀπό κληρονομίες καί νά ὑβρίζουν τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Δηλαδή, εἶχαν φανατισθῆ ἀπό βρισιές κατά τῶν χριστιανῶν καί εἶχαν χρησιμοποιήσει τό χρῆμα τους, πού εἶχε αὐξηθῆ μέ ἐκμετάλλευση τῆς μέχρι τότε ἰσονομίας, γιά ρατσιστικό σκοπό, ἐναντίουν τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν: Ἐπρόκειτο λοιπόν γιά ἕνα εἶδος πρώτης ἀντιρατσιστικῆς νομοθεσίας!
Μᾶς ἐλέχθη σέ ἀνύποπτο χρόνο, ἀπό χείλη ἐντίμου βιοπλαιστοῦ πού τά εἶχε τετρακόσια ἀπό πάσης ἀπόψεως, καί χωρίς ἴχνος οἱουδήποτε φανατισμοῦ ἀπό μέρους του, ὅτι παραδιδόταν μέχρι πρό τινος στήν Ἑλληνική κοινότητα Ἀλεξανδρείας, στήν ὁποία ἀνῆκε θεῖος του (καί αὐτός τοῦ τά εἶπε), ὅτι: Ὅταν τά μουσουλμανικά στρατεύματα ἐπρόκειτο νά εἰσέλθουν στήν Ἀλεξάνδρεια, μετά τήν νίκη τους ἐπί τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν Ρωμηῶν-Ἑλλήνων, οἱ Ἑβραῖοι τῆς Ἀλεξάνδρειας ἐπιδίδονταν σέ συστηματική λεηλασία τῆς βιβλιοθήκης τῆς πόλεως (εἶπε, ἐπί δύο περίπου ἡμέρες, ἐάν ἐνθυμοῦμαι καλῶς), καί ὕστερα, ὅταν εἰσῆλθαν οἱ μουσουλμάνοι, ἀπό τούς ὁποίους δέν κινδύνευαν οἱ Ἑβραῖοι, οἱ Ἑβραῖοι ἦσαν πού προέτρεψαν τούς Μωαμεθανούς νά πυρπολήσουν ὅ,τι εἶχε περισσσέψει στήν βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξανδρείας (μεταξύ ἄλλων καί γιά να μήν διαγνωσθῆ ἡ κλοπή-λεηλασία αὐτή).
Ἡ εὐλογοφάνεια τῆς πληροφορίας αὐτῆς, μετά ἀπό τόσους αἰῶνες, ἐνισχύθηκε σέ μᾶς (τόν γράφοντα) ἀπό τό γεγονός ὅτι ὅπως γνωρίζαμε ἤδη, στά βιβλία τῆς αἱρεσιάρχου Ἑβραισωσσίδας Ἕλενας Μπλαβάτσκυ πού ἵδρυσε τήν "παναίρεση" τῆς λεγομένης Θεοσοφίας (ὅλες οἱ θρησκεῖες τάχα κατέχουν ἕνα μέρος τῆς ἀλήθειας, ἀλλά μόνο ἡ Θεοσοφία, πού τίς συνδυάζει, κατέχει ὅλη τήν ἀλήθεια), ὑπάρχει συνεχής ἀναφορά στήν "ἀρχαία σοφία" καί δή τῆς Βαβυλῶνος (!). Σέ τέτοιο μάλιστα βαθμό, ὥστε δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση στόν άναγνώστη, ὅτι ἀντλεῖ τίς πληροφορίες της γιά τόν ἀποκρυφισμό της καί τίς μαγικές δοξασίες της ἀπό συγκεκριμένα ἀναγνώσματα πραγματικῶν βιβλίων, στά ὁποῖα ἄλλωστε συλλήβδην κάθε τόσο παραπέμπει. Πρόκειται για βιβλία ἄχρηστου παγανισμοῦ καί πολύ ἐπικίνδυνης μαγείας-πνευματισμοῦ, πού κάλλιστα θά μποροῦσαν νά εἶναι ἀποκτήματα (ὀλέθρια γιά τούς ἀναγνῶστες τους) ἀπό τό παγανιστικό-μαγικό μέρος τῆς βιβλιοθήκης τῆς Ἀλεξανδρείας. Περαιτέρω, μία τέτοια κατοχή σέ κοινότητες Ἑβραϊκές τέτοιας ποιότητας καί περιεχομένου βιβλίων, ἐξηγεῖ καλλίτερα παντός ἄλλου, τήν ἐμφάνιση τόν 12ο ἰδίως αἰῶνα τῆς Καμπάλλα, τοῦ Ἑβραϊκοῦ ἀποκρυφισμοῦ, καί τῆς ἀποκρυφιστικῆς προελεύσεως μεθόδου διδασκαλίας τῶν ἑβραιοπαίδων, τῆς συνισταμένης στήν ἐξαφάνιση τῆς διακρίσεως καλοῦ καί κακοῦ, διά τῆς ἀναπτύξεως τῆς ἱκανότητας τῶν μαθητῶν νά ἐπιχειρηματολογοῦν ὑπέρ ἤ κατά ἐπί οἱουδήποτε θέματος, ἐθιζόμενα ἔτσι νά μήν πιστεύουν σέ κάτι ὑποστηρίζοντάς το ὡς ὀρθότερο.
(Ἡ μέθοδος αὐτή μόλις ἐσχάτως εἰσήχθη καί στά σχολεῖα μας. Εἰρήσθω ἐν πάροδῳ, ἤμουν παρών σέ μικρό κύκλο, μετά ἀπό δημόσια ὁμιλια τοῦ κ. Παναγόπουλου, καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς πού ἀπεβίωσε τό ἔτος 1996 ἀπό καρκίνο, ὅπως καί ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, ὅταν ὁ καθηγητής εἶπε ὅτι "ὅπως μᾶς εἶπε ὁ .....<μητροπολίτης που δέν συγκράτησα ποιός, τῆς ἐποχῆς ἐκείνης> οἱ ἑβραιόπαιδες δίδουν εἰς εἰδικήν τελετήν ὑπόσχεσιν ὅτι "θά πολεμήσω τήν τῶν Ἑλλήνων παιδείαν") .
Ἡ σχετική περαιτέρω μικρή ἔρευνά μας, μᾶς ὁδήγησε στά γεγονότα πέριξ τῆς ζωῆς τοῦ "προφήτη τῆς Ἀράβων" Μωάμεθ. Φαίνεται δέ, ὅτι ὁ Μωάμεθ συγκρούσθηκε μέ τούς Ἑβραίους τῆς πλούσιας ἑβραϊκῆς κοινότητας τῆς Μεδίνας τόν πλοῦτο πολλῶν ἀπό τούς ὁποίους διάρπαξε ἀφοῦ τούς ἐφόνευσε. Ἐν τούτοις, ὅπως φαίνεται, πολλοί ἐκ τῶν Ἑβραίων ἐκείνων τότε, γιά νά σώσουν τήν ζωή τους ἐδήλωσαν μουσουλμάνοι. Ἡ παρουσία τους ἄρα μέσα στόν μουσουλμανισμό ἀκόμη καί πρίν τήν συγγραφή καί διαμόρφωση τοῦ κορανίου (ἐξῆντα περίπου ἔτη μετά τόν θάνατο τοῦ Μωάμεθ) εἶναι δεδομένη. Ἡ κατά τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανισμοῦ ἐπιρροή τους, μέσα στόν μουσουλμανισμό, προσλαμβάνει δογματικό χαρακτῆρα μέσα στόν μωαμεθανισμό, ὅσον ἀφορᾶ τό καίριο σημεῖο ὅτι τάχα εἶπε ὁ Μωάμεθ, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Στήν πραγματικότητα, ὁ Μωάμεθ μέ ἐπιστολή του μέ τό δακτυλικό του αποτύπωμα, εἶχε ἐκφρασθῆ ὑπέρ τῆς προστασίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῶν ἱερέων της, τῆς δομῆς της, τῶν Μοναστηριῶν καί τῶν μοναχῶν, ὡς ἐάν ἤθελε νά καταστήσει τόν λαό τῶν Ἀράβων ἐγγυητῆ τῆς ὑπάρξεως τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Οἰκουμένης, ὁδηγώντας σέ ὁλοένα περισσότερη εὐσέβεια τούς Ἄραβες μουσουλμάνους. Περί δέ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶλλον εἶχε ἐκφράσει τίς φυσικές ἀμφιβολίες πού ἔχει κάθε ἄνθρωπος πρίν ἀπό τήν σχετική θεία ἀποκάλυψη. Ἀμφιβολίες, πού εἶχε ἀκόμη καί ὁ Ἰωσήφ, ὁ κατά νόμον σύζυγος τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, προτοῦ ἄγγελος Κυρίου τόν ἐνημερώσει γιά τήν ὑπερφυσική σύλληψη τῆς Παναγίας Παρθένου.
Ὁ μουσουλμανισμός δέν εἶναι βέβαια δημιούργημα τῶν ἑβραίων ὡς πρός ὁρισμένα στοιχεῖα ἀραβικοῦ ἐθνικισμοῦ πού περιέχει (Ἀλλάχ εἶναι τό ὄνομα τοῦ πρώτου Θεοῦ τοῦ εἰδωλολατρικοῦ πανθέου τῶν Ἀράβων, κάτι σάν νά ὀνόμαζαν οἱ Ἕλληνες τόν Ἕνα Θεό, Δία!). Καί ναί μέν τό κοράνιο εἶναι βασισμένο σχεδόν καθ' ὁλοκληρίαν στόν Ἰουδαϊσμό, ἀλλά μέ ἀλλαγή τῆς ὅλης προοπτικῆς: Ὡς ἐκλεκτός λαός ἐμφανίζονται οἱ Ἄραβες, ἀφοῦ ὁ υἱός τοῦ Ἀβραάμ καί τῆς Ἄγαρ, ὁ Ἰσμαήλ, ὁ πρῶτος φυσικός υἱός τοῦ Ἀβραάμ, παρουσιάζεται ὡς πλήρως νόμιμος καί ἄρα δικαιοῦχος ὅλων ὅσων ἀνήκουν στόν πρωτότοκο. Ὑποτίθεται, ὅτι τόν Ἰσμαήλ ἐκλήθη ἀπό τόν Θεό νά θυσιάσει ὁ Ἀβραάμ (Ἰμπραχήμ) καί ἔσωσε ὁ Θεός τόν Ἰσμαήλ, τόν προπάτορα τοῦ Ἀραβικοῦ ἔθνους...
Ὡστόσο, ὁ ἀντιχριστιανισμός τῶν ἐντός μουσουλμανισμοῦ Ἑβραίων, πρέπει νά θεωρεῖται ὑπαρκτός, ἀφοῦ προερχόταν ἀπό τόν φυσικό ὑπαρξιακό φόβο ἐκ τοῦ ὅτι αἰσθάνονταν ὡς ὑπόλογοι, ἤ ὡς πιθανῶς ὑπόλογοι, ἔναντι τοῦ Θεοῦ γιά θεοκτονία, βίωμα πού καί μόνη ἡ ὕπαρξη τῶν χριστιανῶν, καί δή ὡς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς οἰκουμένης, τούς προκαλοῦσε. Οἱ ὅποιες τυχόν νύξεις πρός αὐτούς ἀπό ἁγίους ὀρθοδόξους χριστιανούς, ἀλλά ἰδίως ἀπό ἐκκοσμικευμένους καί ἄνευ πνευματικῆς διακρίσεως χριστιανούς, γιά τό ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν πράγματι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τά θαύματα τῶν ἀγίων τῆς Ὀρθοδοξίας, πού πιστοποιοῦσαν μέ ὑπερφυσικό καί καθόλου μαγικό τρόπο τήν ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, βιώνονταν ὡς ἀνθρωπίνως ἀβάστακτες αἰτιάσεις.
Γιά τούς ἴδιους λόγους, οἱ Ἑβραῖοι παράλληλα πρός τήν μερική ἤ καί πλήρη ένσωμάτωση καί παρουσία τους ἐντός τοῦ μουσουλμανικοῦ κόσμου, ἔπραξαν τό ἴδιο ἐντός τοῦ δυτικοῦ "χριστιανισμοῦ῾ . Οἱ αὐλές τῶν Καρολιδῶν, 7ος και 8ος αἰῶνας, στεγάζουν ἳκανότατους Ἑβραίους ἕνας μάλιστα τῶν ὁποίων ἀπστέλλεται ὡς πρέσβης στούς Μουσουλμάνους. Ἀλλάζουν τότε ὁ ἑνας μετά τόν ἄλλο τά ὀνόματά τους μέ Λατινικά ὀνόματα, προωθοῦν θεωρίες φιλοσοφικοποιήσεως τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ἄρα τήν ἀπο-ὀρθοδοξοποίηση τῆς δύσεως, καί ἐπιδροῦν στούς βαρβάρους Λομβαρδούς ὥστε οἱ τελευταῖοι νά ἐπιδοθοῦν στόν ἀπαγορευμένο γιά χριστιανούς τότε, ἀλλά καί μεταξύ ἑβραίων, δανεισμό επί τόκω (περί Λαμβαρδῶν δανειστῶν, βλ. Jean-Philippe Levy, Andre Castaldo, Histoire du droit civil, 1e ed. 2002, Dalloz, par. 457, p. 677).
Μετά τό σχίσμα (1054 μ. Χ.) μεταξύ 'Ορθόδοξης Ἐκκλησίας καί φραγκο-γερμανικῆς παπικῆς αὐλῆς , προσφέρουν στόν "λατίνο" πάπα τίς φιλολογικε΄ς ὑπηρεσίες τους, ὥστε τό μή ἀναγνώσιμο πλέον ἀρχαιο-ἑβραϊκό κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, νά χρησιμοποιηθῆ μέ εἰκαζόμενες συμπληρώσεις τῶν φωνηέντων (πού δέν κατεγράφοντο στό πρωτότυπο ἀρχαιο-ἑβραϊκό κείμενο), οὕτως ὥστε νά παραμερισθῆ τό ἑλλληνικό κείμενο τῆς μεταφράσεως τῶν ἐβδομήκοντα. Πῶς θά ὁλοκληρωνόταν ἀλλοιῶς ἡ ἀποσκίρτηση τοῦ δυτικοῦ "χριστιανικοῦ κόσμου" ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀφοῦ τά κείμενα καί τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι σέ ἑλληνικό πρωτότυπο – καί ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ζῶσα γλῶσσα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλήνων πού εἶχαν καί ἔχουν τό ΠΟΛΥΤΙΜΩΤΑΤΟ γλωσσικό αἰσθητήριο τῆς ἑρμηνείας τους ;
Γιά τήν συγκεκριμένη ἀνθελληνική καί /ἤ ἀντιορθόδοξη δράση ὁρισμένων Ἐβραίων, ὑπάρχουν ἀρκετές ἱστορικές μαρτυρίες στήν βιβλιογραφία μας, τῶν ὁποίων ὅμως οἱ περιγραφές ἀποσκοποῦν ὄχι σέβιβλιογραφική τεκμηρίωση ἱστορικῶν γεγονότων, ἀλλά στήν ἀπό στόμα σέ στόμα ἄδολη, εἰλικρινῆ καί ἀκριβῆμετάδοση ἀληθινῶν γεγονότων, μεταξύ τῶν μελῶν τῆς διωκόμενης Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, ἡ ἱστορική τους ἀξία εἶναι πολύ μεγαλύτερη ἀπό τίς φῆμες μεταξύ νικώντων πληθυσμῶν, καί ὑπερβαίνει κάθε ἰδέα περί σκοπιμότητας μιᾶς διατυπώσεως ἤ ἐκφράσεως μίσους. Ἐνδεικτικά, εἶναι κοινῶς γνωστό στό Ὀρθόδοξο χριστιανικό πλήρωμα, ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός φονεύθηκε ἀπό τόν τοῦρκο πασᾶ διότι ἑβραῖοι ἔμποροι παρενέβησαν (ἐπλήρωσαν) πρός τοῦτο, θιγόμενοι ἀπό τήν διδασκαλία του πρός τους χριστιανούς νά σέβονται τήν Κυριακή ἀργία. Ἐπίσης, ὁ ρόλος τῶν Ἑβραίων στόν ἀπαγχονιομό τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου του πέμπτου, παραδίδεται ὡς σχεδόν καθοριστικός.
Ἀλλά μαζική γενοκτονία χριστανῶν, μετά τά πρωτοχριστιανικά μαρτύρια πού ἀποδίδονται ὡς γνωστόν καί σέ διαβολές ἀπό φανατικούς Ἑβραίους, ἔχουμε μέ ὑπαιτιότητα καί αὐτουργία ὁρισμένων δικτυωμένων Ἑβραίων, ἐντός τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος. Ὁ τουρκοεβραῖος συνταγματάρχης Πρόεδρος τοῦ στρατοδικείου τῆς Ἀμάσειας τοῦ Πόντου ἔστειλε μέ παρωδία δίκης στήν ἀγχόνη περί τούς 400 Ἕλληνες "Ρωμαίους" , δηλαδή Ποντίους Ἕλληνες. Ὁ Κεμάλ πασᾶς, ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους σφαγεῖς του εἰκοστοῦ αἰῶνος, τρίτος μετά τόν Χίτλερ καί τόν Στάλιν, ὁ σφαγέας τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ, καί θεμελιωτής τῆς βαρβαρότητας πού λέγεται Τουρκικό κράτος, λέγεται ὅτι ἦταν ἀπό μητέρα ἑβραία.
Ἕνας ἀπό τούς ἐμπνευστές αὐτοῦ καί τῶν νεοτούρκων έν γένει γιά τήν γενοκτονία τῶν χριστιανῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἦταν ὁ Λῆμαν φόν Σάντερς, Συνταγματάρχης τοῦ Γερμανικοῦ στρατοῦ καί συνωνόματος τῶν γνωστῶν ἑβραίων τραπεζιτῶν τῶν ΗΠΑ Λῆμαν Μπράδερς. Χρηματοδότης καί φίλος τοῦ Κεμάλ πασᾶ, ὁ περίφημος Πάρβους, Γερμανο-ἑβραῖος τραπεζίτης. Ὁ τελευταῖος ἦταν καί φίλος τοῦ ρωσο-εβραίου Λένιν. Εἶναι τό πρόσωπο στό ὁποῖο συναντῶνται οἱ δύο ἀπό τίς μεγαλύτερες γενοκτονίες ὀρθοδόξων χριστιανῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος. Τουρκοεβραῖοι στήν Μικρά Ἀσία, ἡγοῦνται τοῦ μουσουλμανικοῦ φανατισμοῦ πού ἐξολοθρεύει περίπου 1.600.000 Ρωμηούς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, καθώς και χριστιανούς Ἀσσυρίους καί περίπου 1.500.000 Ἀρμενίους, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ρωσσοεβραῖοι τέσσερεις καί ὁ Στάλιν πέμπτος, ἀπαρτίζουν στήν Ρωσσία τό πενταμελές πρῶτο πολιτικό γραφεῖο τοῦ ΚΚ τῆς Ρωσσικῆς Αὐτοκρατορίας πού μετατρέπεται σέ σοβιετική αὐτοκρατορία ἐν μέσῳ τοῦ αἵματος ἑκατομμυρίων ὀρθοδόξων χριστιανῶν.
Μόνο στήν Μονή Πετροπαυλόσκ, με διοικητή μία αἱμοδιψῆ Ρωσσοεβρία, πάνω ἀπό δύο χιλιάδες ὀρθόδοξοι χριστιανοί ρῶσσοι, πυροβολοῦνται στό προαύλιο καί τραυματισμένοι θάβονται με τσιμέντο ζωντανοί, μέ τά κεφάλια ἤ τά μέλη τους νά ἐξέχουν. Δεύτερο τσιμένο σκεπάζει τό ἔγκλημα, καί πάνω σέ αὐτό πυροβολοῦνται καί ἄλλοι πού πάλι θάβονται μέ τόν ίδιο τρόπο...(ἀπό νηφάλια καί κατά πάντα ἀξιόπιστη ραδιοφωνική ἐκπομπή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τήν δεκαετία τοῦ 1990).
Γράψαμε ὅλα τά παραπάνω ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί Ἕλληνες, ὡς κατ' ἐξοχήν δηλαδή μέλη τοῦ Νέου Ἰσραήλ καί γι' αὐτό ὡς φίλα προσκείμενοι πρός τούς λοιπούς ἑβραίους - ὄχι ὅμως και μέχρις ἀφελείας γιά τό τί κάποιοι ἄλλοι ἐξ αύτῶν εἶναι ἱκανοί ἀπό μίσος ἤ ἀπό ἄλογο πανικό νά διαπράξουν ἤ νά προκαλέσουν σέ βάρος μας.
Ἀπό ὅλα τά παραπάνω, συνάγεται ὅτι:
Α) Κατά καιρούς κάποιους Ἑβραίους τούς καταλαμβάνει εἴτε τό μίσος κατά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, διότι ἡ παρουσία τους στόν κόσμο τούς ἐνοχοποιεῖ, εἴτε καί ἕνα εἶδος ἀμόκ κατά τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν.
Β) Ὑπάρχουν περιπτώσεις τῆς πρόσφατης ἱστορίας, ὅπου τό μῖσος αὐτό ἔδεσε μέ γεωπολιτικές ἤ πολιτικο-οἰκονομικές σκοπιμότητες καί προκάλεσε γενοκτονίες ὀρθοδόξων χριστιανῶν.
Γ) Ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι οἱ Ἑβραῖοι σπανίως ἐνεργοῦν οἱ ἴδιοι τίς σφαγές κατά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἀλλά ἔχουν φροντίσει ὥστε ἄλλοι νά τίς χρεωθοῦν. Ἰδίως οἱ Πέρσες παλαιότερα, καί οἱ μουσουλμάνοι καί οἱ φραγκογερμανοί ("λατίνοι") ἀργότερα –στήν Ρωσσία δε, οἱ "μπολσεβίκοι-κουμουνιστές".
Δ) Ἡ ἐπίμονη σιωπή τῶν Ἑβραίων νά ἀναγνωρίσουν τήν γενοκτονία τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπό τόν Κεμάλ, ἀπό τούς λοιπούς τουρκοεβραίους τῶν νεοτούρκων, και ἀπό τούς τούρκους, βοᾶ πρός τήν κατεύθυνση τῆς ἀποσιωπήσεως μιᾶς γενοκτονίας... ἀπό διαδόχους αὐτῶν πού τήν διέπραξαν,
Ε) Εἴτε μᾶς ἀρέσει, εἴτε δέν μᾶς ἀρέσει, τέτοιοι Ἑβραῖοι ἐνδέχεται νά ὁδηγήσουν καί πάλι τόν Ἑλληνισμό σέ καταστάσεις γενοκτονίας.
ΣΤ) Τό θέμα εἶναι νά φυλαχθοῦμε /καί ἀπό τούς μονόπλευρα δυτικοποιημένους Ἔλληνες πού δέν βλέπουν βαθύτερα στήν ἀνθρώπινη φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου