Εθνική ομοψυχία

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου 


Η χώρα μας διέρχεται την τρίτη βαθειά παρακμή της μακρόχρονης ιστορίας της. Κατά την αρχαιότητα η οργάνωση των κατοίκων της σε πόλεις κράτη συντηρούσε την αντιπαλότητα με συνέπεια τους διαρκείς εμφυλίους πολέμους. Η ολιγόχρονη ανάπαυλα επί μεγάλου Αλεξάνδρου και η εξ αυτής μεγαλουργία δεν στάθηκε αρκετή, ώστε να συνειδητοποιήσουν οι πρόγονοί μας ότι «εν τη ενώσει η ισχύς». Το σφάλμα του στρατηλάτη να ορίσει ως διάδοχό του τον ικανότερο, είχε ως αποτέλεσμα την τάχιστη κατάτμηση της αχανούς αυτοκρατορίας και διαρκείς πολέμους. Οι Ρωμαίοι, ως ανερχόμενη δύναμη, συνέτριψαν το μακεδονικό βασίλειο με τη σύμπραξη των αφρόνων Ελλήνων του Νότου, που πίστευαν πως δεν θα ερχόταν η ώρα και της δικής τους υποταγής. 

Κατά την ύστατη βυζαντινή περίοδο η ισχύς της κεντρικής εξουσίας είχε εξασθενήσει στο έπακρο, καθώς οι κατά τόπους οικονομικά ισχυροί με σαφή την αίσθηση της ισχύος τους είχαν πάψει να θεωρούν ταυτιζόμενα τα προσωπικά τους συμφέροντα με εκείνα της αυτοκρατορίας. Η σώρευση πλούτου κατέστη πρωταρχικός στόχος και η καταπίεση του λαού ασφαλής τρόπος για την απόκτησή του. Υπό το πνεύμα αυτό οι ισχυροί δεν είχαν αναστολές να προσχωρήσουν στον σφριγηλό Οθωμανό κατακτητή της Μικρασίας, προκειμένου να διατηρήσουν την περιουσία τους. Συντάχθηκαν μ’ αυτόν και επιτάχυναν την διάβασή του στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η στρατιωτική σύμπραξη με τον κατακτητή σε σύντομο χρονικό διάστημα επέφερε και την αλλαξοπιστία. Το κακό παράδειγμα των οικονομικά ισχυρών ακολούθησε σύντομα σημαντικό μέρος του λαού, το οποίο δεν είχε τη διάθεση να υφίσταται τις συνέπειες του να θεωρείται «ξένο» για τον κατακτητή «σώμα». Στην βασιλεύουσα της παρακμής μικρή ομάδα πολιτικών, στρατιωτικών, λογίων και κληρικών είχε κατά τους τελευταίους αιώνες διαχωρίσει τη θέση της από τη συντριπτική πλειονοψηφία. Αυτοί προσέβλεπαν προς τη Δύση για τη σωτηρία της αυτοκρατορίας πρόθυμοι να ενδώσουν σε δογματικής φύσεως διαφορές, απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να έλθει από εκεί η πολυπόθητη για τη σωτηρία της αυτοκρατορίας βοήθεια. Ελάχιστοι βέβαια ήσαν οι δυτικίζοντες, πλην όμως κατά κόσμον ισχυροί. Αυτοί, και ιδίως μεταξύ αυτών λόγιοι και κληρικοί, σαν είδαν πως ο «φανατισμένος όχλος» έθετε την ακεραιότητα του δόγματος επάνω από τη «σωτηρία» της αυτοκρατορίας κατέφυγαν στη Δύση, όπου αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες που προσέφεραν για την αναγέννηση της. 

Ο λαός μας πέρασε αιώνες φρικτής δουλείας, ώσπου να ανακτήσει την πολυπόθητη ελευθερία με την παρέμβαση των ισχυρών της εποχής, που απέβλεπαν στο να χρησιμοποιήσουν τη χώρα μας ως βάση για την εξυπηρέτηση της πολιτικής τους στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή. Σχημάτισαν φατρίες, κατά τον Μακρυγιάννη. «Άλλη το ήθελεν αγγλικόν, άλλη ρούσικον, άλλη γαλλικόν»! Ουδεμία το ήθελε ρωμαίηκο! Αποκομμένη η μικρή Ελλάδα από το εθνικό κέντρο κατά την τουρκοκρατία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καθοδηγήθηκε από τους «προστάτες» της να πορευθεί προς τη Δύση. Έτσι επέτυχαν αυτοί κατά τον 19ο αιώνα, ότι δεν είχαν καταφέρει οι ενωτικοί κατά το λυκόφως της Ρωμανίας. Η αντιπαλότητα των αστικών κομμάτων εξουσίας, αν και τεχνητή, στάθηκε αρκετή να υποστούμε πλείστες όσες συμφορές, λόγω παντελούς απροθυμίας συνεργασίας για το καλό της πατρίδας! Έκδηλη ήταν η προθυμία εξυπηρέτησης των ξένων συμφερόντων με αντάλλαγμα την ανάρρηση στην εξουσία ή την παραμονή της σ’ αυτήν! Έτσι γευθήκαμε αρκετές εθνικές ταπεινώσεις (ατυχείς επαναστάσεις 1854 και 1878, τουρκοελληνικός πόλεμος της ντροπής 1897), αρκετές οικονομικές αφαιμάξεις (υπόθεση Πατσίφικου 1849, πτωχεύσεις 1843, 1893/97, 1932), και τον εθνικό διχασμό, ο οποίος οδήγησε στον μικρασιατικό όλεθρο, τη μεγαλύτερη συμφορά στη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού. 


Κατά τον 20ο αιώνα στην υποκριτική αντιπαλότητα των κομμάτων εξουσίας προστέθηκε η ιδεολογική αντιπαλότητα με την εμφάνιση του κομμουνιστικού κινήματος. Οι προληπτικές διώξεις των στελεχών αυτού, επί δημοκρατίας και δικτατορίας, σε συνδυασμό με την αντικομμουνιστική επιχείρηση των ναζιστών κατακτητών, προετοίμασαν το έδαφος για τον εμφύλιο πόλεμο μετά την απελευθέρωση, εμφύλιο που μεθόδευσαν οι «προστάτες» των εξυπηρετούντων τα συμφέροντά τους στη χώρα μας εκπροσώπων τους. Και είναι τραγικό ότι πέσαμε στην παγίδα του εμφυλίου πολέμου, όταν πλέον τα πάντα είχαν κριθεί σε μυστικές συμφωνίες για διανομή των λαών σε σφαίρες επιρροής, στη διανομή της λείας μεταξύ των νικητών, ωσάν οι λαοί, που τόσο υπέφεραν από το τέρας του ολοκληρωτισμού, να ήσαν κοπάδια προβάτων! 

Έκτοτε η χώρα μας δεν κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση. Ο Πλαστήρας, που έθεσε ως πρωταρχικό σκοπό της κυβέρνησής του την εθνική συμφιλίωση (1951), δέχθηκε σφοδρή την επίθεση από τον πρεσβευτή της «προστάτιδος» μας (ΗΠΑ) με την κατηγορία της αλώσεως της κυβερνήσεώς του από τους κομμουνιστές! Στην πραγματικότητα οι ηγεσίες τόσο των νικητών (δεξιάς, κέντρου), όσο και των ηττημένων (αριστεράς) δεν επιθυμούσαν την εθνική συμφιλίωση πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Το μόνο που ήθελαν ήταν η εξουσία και ας καεί η πατρίδα! Ο κοινωνικοπολιτικός διχασμός σημάδεψε τον λαό μας επί εικοσαετία, ώσπου οι «προστάτες» μας έφεραν τη δικτατορία, προκειμένου να διεκπεραιώσει το άχαρο σχέδιο της ημικατάληψης της Κύπρου. Μετά επανέφεραν τη «δημοκρατία ανανεωμένη». Πανηγυρίσαμε την πτώση της χούντας ως νίκη του λαού! Αλλά η συμμετοχή μας στη μεταβολή ήταν όση και η συμμετοχή των προγόνων μας στη ναυμαχία του Ναβαρίνου! 

Ο άνεμος της «αλλαγής» άρχισε να πνέει απ’ άκρου σε άκρο της χώρας. Οι εξελίξεις ήσαν ραγδαίες σε όλη τη ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι ηγέτες εμφανίζονταν με οράματα συνεργασίας και ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των λαών, οι οποίοι είχαν πολλές φορές στο παρελθόν αντιπαλέψει. Τότε όμως οι αστικοί σχηματισμοί άλλαξαν πολιτική. Αντικατέστησαν τα συνθήματα περί προστασίας των ιδανικών της φυλής με άλλα, στα οποία κυριαρχούσε άλλης μορφής διεθνισμός σε σχέση με τον προλεταριακό του κομμουνισμού: Ο κοσμοπολίτικος της νέας τάξης πραγμάτων. Προκειμένου να υποτάξουν τους λαούς στο ψευδές όραμα της ευημερίας εκ της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας φρόντισαν να ανυψώσουν εντυπωσιακά το βιοτικό τους επίπεδο. Το επίτευγμα φάνταζε ως «θαύμα» του καπιταλισμού έναντι της αθλιότητας του κομμουνισμού, ο οποίος είχε στερήσει προκαταβολικά την ελευθερία με την υπόσχεση και μόνο παροχής στο μέλλον κοινωνικής δικαιοσύνης! Όταν όμως ο κομμουνιστικός κόσμος κατέρρευσε, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τους λαούς, οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες ανελέητης επίθεσης του διεθνούς (και όχι εθνικού πλέον) κεφαλαίου, το οποίο ελέγχει κατά τρόπο καταθλιπτικό τις κυβερνήσεις όλων σχεδόν των χωρών του πλανήτη και επιβάλλει πολιτική, την οποία οφείλουν να εφαρμόσουν οι ορεγόμενοι την εξουσία! 


Υπό τις συνθήκες αυτές ο προδομένος λαός μας σύρεται στην εθνική αναξιοπρέπεια, χωρίς να θεωρεί επώδυνη την εξέλιξη αυτή. Τον έμαθαν να υπολογίζει τα πάντα με βάση την οικονομία. Άλλοι παραμένουν πιστοί στους ασκήσαντες ως τώρα την εξουσία με την ελπίδα να ωφεληθούν προσωπικά, παρά τις μικρές πλέον δυνατότητες των κρατούντων να βολεύουν, ή επειδή έχουν αποδεχθεί τις εξελίξεις ως μοιραίες στα πλαίσια του πανισχύρου καπιταλιστικού συστήματος. Άλλοι αγανακτησμένοι ετοιμάζονται να τιμωρήσουν με την ψήφο τους μετακινούμενοι προς πολιτικά μικροκαταστήματα, τα οποία στο μέλλον θα μάθουμε αν λειτούργησαν ως παραρτήματα των πολυεθνικών προς εκτόνωση των αγανακτησμένων πολιτών καταναλωτών πολιτικής. Τέλος άλλοι σταθερά προσηλωμένοι στο αντίπαλο προς τον καπιταλισμό δέος καλούν τον λαό να καταδικάσει το σύστημα. 

Η πατρίδα μας βυθίζεται και εμείς επαναλαμβάνουμε τα τραγικά σφάλματα των προγόνων μας! Άραγε πιστεύουμε ότι πρέπει κάτι να κάνουμε για να τη σώσουμε ή έχουμε πεισθεί ότι δεν την χρειαζόμαστε πλέον όντες πολίτες του κόσμου; Πρέπει να κατανοήσουμε όμως κάτι πολύ σοβαρό. Αν αφήσουμε τη χώρα μας να μετατραπεί σε χώρο, τότε κάποιοι άλλοι θα τον καταλάβουν. Όχι μόνο η φύση, αλλά και η κοινωνία μισεί το κενό! 


«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»


Πηγή :anibaro.gr