ΟΤΑΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ...

Χειμώνας του 1941. Ένας φοβερός χειμώνας αρχίζει. Η βαρβαρότητα εισβάλλει με απλωμένες τις φτερούγες της πάνω από την μικρούλα μας Πατρίδα.

Φτώχεια. Πεινασμένα παιδιά. Και το καρότσι του Δήμου ξεκινά το ανατριχιαστικό του δρομολόγιο.
Χειμώνας του 1943. Ο μεγάλος μας Ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς φεύγει από τη ζωή για το αιώνιο ταξίδι.

Χιλιάδες το πεινασμένο ανθρωπομάνι, χωρίς φόβο, με αξιοπρέπεια, στέκεται δίπλα στο φέρετρο του Ποιητή του.

Οι κατακτητές ένα γύρω. Με παγωμένα μάτια και το δάχτυλο στην σκανδάλη περιμένουν.
Εκεί είναι και ο άλλος μεγάλος μας Ποιητής, ο Σικελιανός.

Με δωρική μεγαλοπρέπεια απαγγέλει το θαυμάσιο ποίημά του κατευόδιο και Εθνεγερτήριο Σάλπισμα μαζί.

                               

Ηχήστε οι σάλπιγγες … Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα…
Βογκήστε, τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα.
……………………………….
Βόγκα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές
Της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα!!!
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!


Οι σκλαβωμένοι αναθαρρεύουν. Είχαν μαζί τους δύο Ποιητές!

Τα ζωώδη ένστικτα των κατακτητών σαν να ανθρώπεψαν για λίγο. Μπορεί και να κατάλαβαν κάτι απ’ αυτό το μεγαλείο. Ποιος ξέρει ; Κατέβασαν τα όπλα…

Χειμώνας του 2012. Ένας φοβερός χειμώνας αρχίζει.

Η βαρβαρότητα επέστρεψε στην μικρούλα μας Πατρίδα.

Φτώχεια. Ανεργία. Πεινασμένα παιδιά. Και ο Δήμος να διώχνει τους εξαθλιωμένους, να πάνε μόνοι τους να πεθάνουν στην παγωνιά.

Στο φέρετρο μέσα είναι όλη η Ελλάδα.

Κανείς Ποιητής δεν βρίσκεται εκεί για να την κλάψει.

Είχαμε φροντίσει από τα πριν, εμείς οι ίδιοι να σκοτώσουμε τους Ποιητές.
Προτιμήσαμε την παρέα των λαπάδων.

Σε τόπο όπου δεν υπάρχουν Ποιητές, πάντα η Βαρβαρότητα τις φτερούγες της απλώνει.
Τώρα πια το έχουμε μάθει…


Με εκτίμηση,
Α.Π.