Όταν το Αιγαίο έγινε “γκρίζο”

Τέτοιες μέρες, το 1995, ξεκίνησε η Τουρκία, την πιο πρόσφατη στις μνήμες μας, επίσημη αμφισβήτηση, νησιών του Αιγαίου. Τουρκικό φορτηγό πλοίο, προσαράζει στις βραχονησίδες Ίμια. Ο Τούρκος πλοίαρχος ισχυρίζεται ότι βρίσκεται σε τουρκικά χωρικά ύδατα και αρνείται να δεχθεί βοήθεια από τις Ελληνικές Αρχές. Στη συνέχεια Ελληνικά ρυμουλκά απεγκλωβίζουν το τούρκικο πλοίο και..... οδηγείται στην Τουρκία. Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών εκδίδει ανακοίνωση, κατά την οποία, τα Ίμια, χαρακτηρίζονται ως τουρκικό έδαφος.

Εκεί αρχίζει μία σειρά αστοχιών και απαράδεκτων ενεργειών από την Ελληνική κυβέρνηση με κορύφωση την πτώση του ελικοπτέρου, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, τη θυσία των τριών παλικαριών του Πολεμικού Ναυτικού και την έναρξη των εθνικών εδαφικών υποχωρήσεων.

Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμη, γιατί στα Ίμια δεν μπορούμε να υψώσουμε την Ελληνική Σημαία. Εκεί που μπορούσαμε να διασώσουμε ένα τουρκικό πλοίο τον Δεκέμβριο του 1995, σε διάστημα ενός μηνός και με το πέρας των «επιχειρήσεων ντροπής», τον Ιανουάριο του 1996, μας αφαιρέθηκε αυτό το δικαίωμα και έκτοτε ούτε να πατήσουμε στις βραχονησίδες δεν μας επιτρέπεται..

Κανείς δεν κατάλαβε, αν ο άδικος χαμός των τριών Ελλήνων, έγινε σε συνθήκες μάχης ή σε συνθήκες εγκατάλειψης από το κέντρο αποφάσεων..

Κανείς δεν κατάλαβε, γιατί υπερ-εξοπλίζουμε την Ελλάδα με τεράστιο κοινωνικό τίμημα, στο πνεύμα της ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης κι όταν παρουσιάζεται η ανάγκη, εκλιπαρούμε και ευγνωμονούμε για τις παρεμβάσεις τρίτων.

Η χρονική σύμπτωση των δηλώσεων του κ. Γιλμάζ, δημιουργεί μία συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Αναφέρθηκε σε σκοτεινές επιχειρήσεις της γείτονος χώρας, την περίοδο των Ιμίων.

Η Ελλάδα ζητά απαντήσεις και πρωτίστως ζητά από ώριμους πολιτικά ηγέτες να επιδιώξουν την άμεση διασαφήνιση και διαλεύκανση των καταγγελιών του πρώην Πρωθυπουργού της Τουρκίας.

Οι Έλληνες ζητούν να μάθουν, ποιοι ευθύνονται για τις βιβλικές καταστροφές στη χώρα μας, λόγω πυρκαγιών και να πληρώσουν.

Οι Έλληνες, πρέπει να μάθουν ποια είναι τα πραγματικά όρια της Ελληνοτουρικής φιλίας. Εξαντλούνται στη φρενήρη παρακολούθηση των τουρκικών σήριαλ, των κουμπαριών και των ζεϊμπέκικων, ενώ από την πίσω πόρτα χάνονται νησιά;

Τελικά αυτή η λυσσαλέα στήριξη της Ελλάδας για την Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, τι απέδωσε; Μόνο την αποφυγή της κατηγορίας ότι δεν τη στηρίξαμε..την ώρα που μας έκαιγαν.. και την ώρα που πολλοί Ευρωπαίοι με πρώτη τη Γαλλία την πολεμούσαν. Σήμερα ακόμη και η ίδια η Τουρκία δεν θέλει την Ευρώπη, φυσικό, βλέποντάς την να καταρρέει. Αυτό το καταλάβαμε; ή θα μας πάρει καμιά δεκαριά χρόνια να το αντιληφθούμε;

Τόσο μας πήρε να καταλάβουμε, πως τα Ίμια δεν είναι επισκέψιμα από τους Έλληνες.

Τόσο μας πήρε να καταλάβουμε, πως όταν καίγεται «συγκροτημένα και οργανωμένα» η χώρα μας, όσοι κάνουν δεύτερες σκέψεις, δεν είναι συνωμοσιολόγοι, ούτε «φανατικοί εθνικιστές», είναι Έλληνες που ανησυχούν και απειλούνται.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας, πρέπει να δημιουργήσει προϋποθέσεις εξωτερικής πολιτικής τέτοιες, που αφενός θα δικαιολογούν την δαπανηρή πολεμική επιχειρησιακή μας ετοιμότητα και αφετέρου και με αφορμή τη μαύρη επέτειο των Ιμίων, αλλά και των δηλώσεων Γιλμάζ, θα διασφαλίζουν πως κάθε Έλληνας, είναι ελεύθερος να υψώσει την Ελληνική σημαία, είτε το σπίτι του βρίσκεται στο Δίστομο, είτε στην Κυψέλη, είτε στα «Λιμνιά».