Ἡ σπουδαιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ

τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

…Τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο στή δυτικοποίηση τῆςὈρθοδοξίας ὑπῆρξε, τόσο στή Δύση, ὅσο καί στήν Ἀνατολή,ὁ Μοναχισμός. Διότι, ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ π. Ι. Ρωμανίδης, «εἰς αὐτόν διεσώζετο ἡ βιβλική παράδοσις τῶν Προφητῶν καί Ἀποστόλων, οἵτινες ἀπετέλουν τήν καρδίαν τῆς πατερικῆς παραδόσεως». Δέν εἶναι, συνεπῶς, περίεργηἡ ἐπικέντρωση τοῦ πολέμου κατά τῆς Ὀρθοδοξίας στό χῶρο τοῦ Μοναχισμοῦ. Οἱ Βαυαροί, ὡς Εὐρωπαῖοι,ἐγνώριζαν, ὅτι ὁ ἡσυχασμός διέσωζε τό γένος καί τήν ταυτότητά του σ' ὅλες τίς περιόδους τῆς δουλείας τοῦ(ἀραβοκρατία, φραγκοκρατία, τουρκοκρατία), ἀλλά παράλληλα καί τή «θεραπευτική ἀγωγή τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως», καί μέσα στόν κόσμο, μέ τήν ἐπιρροή τῶν Μοναχῶν στό λαό καί τή διακράτησηἑνιαίας πνευματικότητας στό χῶρο τόσο τῆς μοναστικῆς, ὅσο καί τῆς κοσμικῆς Ἐνορίας...

Αὐτό τόν ἰσχυρό σύνδεσμο Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ καί Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἔπρεπε πρώτιστα νά διαλύσει ἡ Εὐρώπη, γιά νά ἐπιτύχει τά σχέδιά της στήν Ἑλλάδα τοῦ 19ου αἰώνα. Καί αὐτό θά ἦταν δυνατόν μέ τήν ὁλοκληρωτική ἀποδυνάμωση τοῦ Μοναχισμοῦ καί τήν ἀλλοτρίωσή του…

Τίς ἐπιδιώξεις αὐτές διέγνωσε, μέ τήν πνευματική διαύγειά του, ὁ Κοσμᾶς...

Φλαμιάτος, κυρίως ἐν ἀναφορά πρός τό Ἅγιον Ὅρος, γιά τό ὁποῖο ἡ δυτική «ἐπιβουλή» ἦτανἀκόμη σφοδρότερη, λόγω τῆς σημασίας του γιά τόν ὀρθόδοξο Μοναχισμό γενικά καί τό ἙλληνικόἜθνος.

. . . Κατά τόν Κ. Φλαμιάτο τό Ἅγιον Ὅρος εἶναι «ὁ ἐπισημότερος τόπος τοῦ μοναδικοῦ τάγματος καί βίου», διότι διασώζει «τό πλέον ἱερόν παράδειγμα τῆς ὀρθοδόξου διαγωγῆς». Εἶναι δέ «τό μόνονὀρθόδοξον μέρος τό ὁποῖον διέμεινεν ἀνόθευτον καί ἀμίαντον» ἀπό τήν τήν ἐπιβουλήν τῆς Εὐρώπης». Αὐτά γράφονταν στά μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος καί σήμαιναν στή γλώσσα τοῦ Φλαμιάτου,ὅτι τό Ἅγιον Ὅρος, καί φυσικά κάθε μοναστικός χῶρος, ποῦ διακρατεῖ τήν ἴδια παράδοση, διασώζειἕνα τρόπο ζωῆς στούς ἀντίποδες τοῦ «πολιτισμοῦ» τῆς Εὐρώπης. Οἱ ἀντιμοναστικές ἐνέργειες τῆς Ἀντιβασιλείας (βαυαροκρατία) καί τῶν εὐρωπαϊζόντων Ἑλλήνων ὑλοποίησαν τήνἀντιπαραδοσιακή νοοτροπία καί καθιέρωσαν ἀνάλογες συμπεριφορές, τίς ὁποῖες θά ἐνσαρκώνει στή συνέχεια, μέ ὅλες τίς περιστασιακές ἐκρήξεις της, ἡ συνεχῶς ἀλλάζουσα μορφές, ἀλλ' ὄχι καί οὐσία, Πολιτειοκρατία. Τά γεγονότα τοῦ 1833 εἶχαν ἀποφασιστική σημασία, διότι δημιούργησανἕνα πολύ κακό προηγούμενο καί ἐπέβαλαν μία στρεβλή πορεία. Δέν θεωροῦμε γι' αὐτό καθόλουὑπερβολική τήν ἀκόλουθη τοποθέτηση τοῦ π. Ι. Ρωμανίδη, «Ἡ ἐκρίζωσις τοῦ μοναχισμοῦ ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Ὄθωνος δέν ἦτο τυχαία. Οἱ Φράγκοι εὐγενεῖς καί βασιλεῖς, οἱ ἀνήκοντες εἰς τό παπικόν δόγμα, ὡς ὁ Ὄθων, δέν εἶναι ἁπλοί πιστοί, ἀλλά στενοί συνεργᾶται. Προσέτι δέ ὁ Ὄθων εὖρεν ἐνθουσιώδεις συνεργάτας εἰς τό ἔργον τοῦ ὀπαδούς τοῦ Κοραῆ, οἵτινες ἐγύρισαν τό Ἔθνοςὀπίσω εἰς τήν φιλοσοφίαν καί τήν

μεταφυσικήν της φραγκολατινικῆς παραδόσεως, αἵ ὁποῖαι εἶχον ἤδη εἰσέλθει εἰς τόν δρόμον τῆς χρεωκοπίας...»…