Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Λεγιονέλλα ή λεγεωνέλλα


  Legionella sp. υπό φωτισμό UV.
Επιστημονική ταξινόμηση
Βασίλειο:Βακτήρια
Συνομοταξία:Πρωτεοβακτηρίων
Κατηγορία:Gamma Πρωτεοβακτηρίων
Παραγγελία:Legionellales
Οικογένεια:Legionellaceae
Γένος:Legionella
Brenner et al. 1979
Ειδών
Legionella adelaidensis
Legionella Anisa
Legionella beliardensis
Legionella birminghamensis
Legionella bozemaniiLegionella brunensis
Legionella busanensis
Legionella cherrii
Legionella cincinnatiensis
Legionella donaldsonii
Legionella drancourtii
Legionella drozanskii
Legionella erythra
Legionella fairfieldensis
Legionella fallonii
Legionella feeleii
Legionella geestiana
Legionella genomospecies 1
Legionella gratiana
Legionella gresilensis
Legionella hackeliae
Legionella impletisoli
Legionella israelensis
Legionella jamestowniensis
«Candidatus Legionella jeonii »
Legionella jordanis
Legionella lansingensis
Legionella londiniensis
Legionella longbeachae
Legionella lytica
Legionella maceachernii
Legionella micdadei
Legionella moravica
Legionella nautarum
Legionella oakridgensis
Legionella parisiensis
Legionella pneumophila
Legionella quateirensis
Legionella quinlivanii
Legionella rowbothamii
Legionella rubrilucens
Legionella sainthelensi
Legionella santicrucis
Legionella shakespearei
Legionella spiritensis
Legionella steigerwaltii
Legionella taurinensis
Legionella tucsonensis
Legionella wadsworthii
Legionella waltersii
Legionella worsleiensis
Legionella yabuuchiae

Legionella είναι αρνητικό κατά Gram βακτήριο , συμπεριλαμβανομένων των ειδών που λεγεωναρίων αιτία ή «νόσος των λεγεωνάριων, κυρίως L. pneumophila .
Legionella είναι κοινά σε πολλά περιβάλλοντα, με τουλάχιστον 50 είδη και 70 οροομάδες εντοπιστεί. Οι πλευρικές αλυσίδες του κυτταρικού τοιχώματος μεταφέρουν τις βάσεις υπεύθυνος για το σωματικό αντιγονική ειδικότητα των οργανισμών αυτών. Η χημική σύνθεση αυτών των αλυσίδων πλευρά τόσο σε σχέση με κατασκευαστικά στοιχεία καθώς και ρύθμιση των διαφόρων σακχάρων καθορίζει τη φύση των σωματικών ή O καθοριστικούς αντιγόνου, τα οποία είναι απαραίτητα μέσα ορολογικά ταξινόμηση πολλών Gram-αρνητικών βακτηρίων.
Η νόσος των λεγεωνάριων ήλθε στο φως της δημοσιότητας το 1976 όταν ξέσπασε επιδημία (οξύ εμπύρετο νόσημα του αναπνευστικού) σε Αμερικανική λεγεώνα στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών.Συνολικά προσβλήθηκαν 221 άτομα από πνευμονία, 34 εκ των οποίων κατέληξαν.. Σε αυτή την  περίπτωση πανδημίας μεταξύ των αμερικανών βετεράνων του πολέμου ήταν ευρέως και παρήγαγε ένα εθνικό πανικό. Στις 18 Ιανουαρίου του 1977 ο αιτιολογικός παράγοντας χαρακτηρίστηκε ως ένα  άγνωστο προηγμένο  βακτήριο, στη συνέχεια ονομάστηκε Legionella.Ερευνώντας για τον αιτιολογικό παράγοντα αυτής της επιδημίας, απομονώθηκε και ταυτοποιήθηκε ο υπεύθυνος μικροοργανισμός, το οποίο ονομάσθηκε Λεγιονέλλα. Υπάρχουν περίπου 64 είδη λεγιονέλλας και περισσότερα από τα μισά μπορούν να προκαλέσουν νόσο στον άνθρωπο. Το είδος Λεγιονέλλα pneumofila ευθύνεται για το 90% των λοιμώξεων στον άνθρωπο.
Ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξή του είναι το υδάτινο (λίμνες, ποτάμια, δεξαμενές, πισίνες, συστήματα ύδρευσης μεγάλων κτιριακών μονάδων, θερμές & ιαματικές πηγές). Είναι αρκετά ανθεκτικό και μπορεί να επιζήσει σε ποικίλες συνθήκες του περιβάλλοντος . Η καλύτερη θερμοκρασία ανάπτυξης του μικροβίου είναι 28-40°C. Το μικρόβιο είναι αδρανές κάτω από 20 ° C και χάνει τη ζωή του σε θερμοκρασίες άνω των 60 ° C.
Τα συστήματα κλιματισμού (air-condition), δεν θεωρούνται πλέον πηγές μετάδοσης του βακτηριδίου, όπως πιστευόταν παλαιότερα. Δείτε για τη νόσο των λεγεωνάριων για περισσότερες λεπτομέρειες.***

Ανίχνευσης

Legionella παραδοσιακά ανιχνεύεται από τον πολιτισμό σε ρυθμιστικό κάρβουνα εκχύλισμα μαγιάς (BCYE) άγαρ. Legionellae απαιτούν την παρουσία κυστεΐνης να αυξάνεται και, συνεπώς, δεν αναπτύσσονται σε κοινά μέσα άγαρ αίματος που χρησιμοποιούνται για εργαστηριακές βάση την ολική μικροβιακή χλωρίδα ή την displides site. Κοινή εργαστηριακές διαδικασίες για την ανίχνευση της Legionella στο νερό συγκεντρώσει τα βακτήρια (με φυγοκέντριση ή / και διήθηση μέσα από τα φίλτρα 0,2 micron) πριν innoculation σε ένα κάρβουνο εκχύλισμα μαγιάς άγαρ αντιβιοτικά που περιέχουν (π.χ. γλυκίνη vancomycim cyclohexamide polymixin, GVPC) για να καταστείλει άλλη χλωρίδα στην δείγματος. Θερμική επεξεργασία με οξύ ή χρησιμοποιούνται επίσης για να μειώσει τις παρεμβολές από άλλα μικρόβια στο δείγμα.
Μετά από την επώαση μέχρι και 10 ημέρες, οι αποικίες ύποπτα επιβεβαιωθεί ως Legionellae όταν αναπτύσσονται σε BCYE περιέχει κυστεΐνη, αλλά όχι επί άγαρ χωρίς κυστεΐνη πρόσθεσε. Ανοσολογικό οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται συνήθως στη συνέχεια να καθοριστεί το είδος ή / και ορολογικών ομάδων των βακτηρίων που υπάρχουν στο δείγμα .
Νέες τεχνικές για την ταχεία ανίχνευση της Legionella σε δείγματα νερού είναι αναδυόμενες συμπεριλαμβανομένης της χρήσης της αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης (PCR) και την ταχεία ανοσολογικές δοκιμασίες. Αυτές οι τεχνολογίες μπορούν να προσφέρουν συνήθως πολύ πιο γρήγορα αποτελέσματα.

Παθογένεση

Legionella είναι γνωστά εδώ και αρκετό καιρό ζει μέσα αμοιβάδες στο φυσικό περιβάλλον. Legionella είδη είναι ο αιτιολογικός παράγοντας της ανθρώπινης «νόσος των λεγεωνάριων και η μικρότερη μορφή, Ποντιακά πυρετό. Legionella μετάδοσης είναι μέσω αερολύματα-την εισπνοή σταγονιδίων που περιέχουν ομίχλη τα βακτήρια . Κοινή πηγές περιλαμβάνουν πύργους ψύξης, οι εγχώριες νερού συστήματα ζεστό, κρήνες, και παρόμοια διαδίδουν ότι η βρύση σε μια δημόσια ύδρευση. Φυσικές πηγές της Legionella περιλαμβάνει λίμνες γλυκού νερού και κολπίσκους. Πρόσωπο-με-πρόσωπο μετάδοση Legionella δεν έχει αποδειχθεί.
Μόλις μέσα σε έναν ξενιστή, επώαση μπορεί να διαρκέσει μέχρι δύο εβδομάδες. Αρχικά συμπτώματα είναι συμπτώματα που μοιάζουν, όπως πυρετός, ρίγη, και ξηρό βήχα. Προχωρημένα στάδια από τα προβλήματα που προκαλούν ασθένειες με το γαστρεντερικό σωλήνα και το νευρικό σύστημα και να οδηγήσει σε διάρροια και ναυτία. Άλλα προχωρημένου σταδίου συμπτώματα της πνευμονίας μπορεί επίσης παρόντες.
Ωστόσο, η ασθένεια δεν είναι γενικά απειλή για τα πιο υγιή άτομα, και τείνει να οδηγήσει σε επιβλαβείς μόνο συμπτώματα σε άτομα με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα και τους ηλικιωμένους. Συνεπώς, είναι ενεργά ελέγχεται για τα συστήματα νερού των νοσοκομείων και γηροκομείων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ασθένεια πλήττει μεταξύ 8.000 έως 18.000 άτομα ετησίως.

Η μοριακή βιολογία

Με την εφαρμογή της σύγχρονης μοριακής γενετικής και των κυττάρων βιολογικών τεχνικών, οι μηχανισμοί που χρησιμοποιούνται από Legionella να πολλαπλασιάσουν στα μακροφάγα αρχίζουν να γίνει κατανοητό. ειδικό ρυθμιστικό καταρράκτες που διέπουν τη διαφοροποίηση, καθώς το γονίδιο είναι κανονισμού Η υπό εξέταση. Οι αλληλουχίες γονιδιώματος των τεσσάρων L. pneumophila στελέχη έχουν δημοσιευθεί και είναι πλέον δυνατόν να διερευνήσει το σύνολο του γονιδιώματος με σύγχρονες μοριακές μεθόδους. Οι μοριακές μελέτες συμβάλλουν στους τομείς της κλινικής έρευνας, διάγνωση, θεραπεία, την επιδημιολογία και την πρόληψη της νόσου.

Ο έλεγχος πιθανών πηγών Legionella

Κοινή πηγές Legionella περιλαμβάνει πύργους ψύξης που χρησιμοποιούνται σε βιομηχανικά συστήματα ψύξης νερού, καθώς και σε μεγάλα κεντρικά κλιματιστικά συστήματα, συστήματα ζεστού νερού, βρύσες, και παρόμοια διαδίδουν ότι σχεδιάσουν πάνω σε μια δημόσια ύδρευση. Οι φυσικές πηγές περιλαμβάνουν λίμνες γλυκού νερού και κολπίσκους.
Πρόσφατη έρευνα στην Εφημερίδα των Λοιμωδών Νοσημάτων αποδεικνύει ότι η Legionella pneumophila, ο αιτιολογικός παράγοντας της νόσου των λεγεωναρίων, μπορεί να ταξιδεύει τουλάχιστον 6 χλμ από τις πηγές της από αέρος μετάδοσή της. Παλαιότερα πίστευαν ότι η μετάδοση του βακτηρίου περιορίστηκε σε πολύ κοντινές αποστάσεις. Μια ομάδα γάλλων επιστημόνων επανεξετάζονται οι λεπτομέρειες μιας επιδημίας της νόσου λεγεωναρίων που πραγματοποιήθηκε στο Pas-de-Calais στη βόρεια Γαλλία το 2003-2004. Υπήρχαν 86 επιβεβαιωμένα κρούσματα κατά την εκδήλωση, εκ των οποίων 18 έχασαν τη ζωή τους. Η πηγή της μόλυνσης, αναγνωρίστηκε ως πύργο ψύξης σε εργοστάσιο πετροχημικών, καθώς και μια ανάλυση των πληγέντων στην εστία αποκάλυψε ότι ορισμένοι έχουν μολυνθεί άνθρωποι ζούσαν όσο 6-7 χλμ από το εργοστάσιο.
Αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, δημιούργησε μια ομάδα εργασίας γνωστή ως Ευρωπαϊκή Ομάδα Εργασίας για Legionella Λοιμώξεων (EWGLI) την ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών σχετικά με την παρακολούθηση πιθανών πηγών Legionella. Αυτή η ομάδα έχει εκδώσει κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με τις ενέργειες που πρέπει να ληφθούν για να περιοριστεί ο αριθμός των μονάδων σχηματισμού αποικιών (δηλαδή ζωντανά βακτήρια που μπορούν να πολλαπλασιαστούν) της Legionella ανά λίτρο

Legionella cfu βακτήρια / λίτροΜέτρα που απαιτούνται - 35 δείγματα ανά μονάδα είναι υποχρεωμένη, 20 νερό / 10 τολύπια
1000 ή λιγότεροΣύστημα υπό έλεγχο. (150 + CFU / ml σε εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης ή σε οίκους ευγηρίας απαιτούν άμεση δράση)
πάνω από 1000
μέχρι 10.000
Επανεξέταση λειτουργία του προγράμματος. Η καταμέτρηση θα πρέπει να επιβεβαιωθεί από την άμεση επανάληψη της δειγματοληψίας. Εάν μια παρόμοια μέτρηση είναι διαπίστωσε εκ νέου, την επανεξέταση των μέτρων ελέγχου και την αξιολόγηση των κινδύνων θα πρέπει να διεξάγονται για τον εντοπισμό τυχόν διορθωτικές δράσεις.
περισσότερα από 10.000Εφαρμογή διορθωτικών μέτρων. Το σύστημα θα πρέπει αμέσως να επανεξεταστεί στο δείγμα. Θα πρέπει στη συνέχεια να «πυροβόλησε δόση» με την κατάλληλη βιοκτόνο, ως προφύλαξη. Τα μέτρα αξιολόγηση των κινδύνων και του ελέγχου θα πρέπει να αναθεωρηθεί για τον εντοπισμό των διορθωτικών μέτρων.
Θερμοκρασία επηρεάζει την επιβίωση των Legionellae ως εξής:
  • 70 - 80 ° C (158 - 176 ° F) - το φάσμα Απολύμανση
  • Στο 66 ° C (151 ° F) - Legionellae πεθαίνουν μέσα σε 2 λεπτά
  • Στους 60 ° C (140 ° F) - Legionellae πεθάνουν μέσα σε 32 λεπτά
  • Στους 55 ° C (131 ° F) - Legionellae πεθάνουν μέσα σε 5 έως 6 ώρες
  • 50 - 55 ° C (122 - 131 ° F) - Μπορούν να επιβιώσουν, αλλά δεν πολλαπλασιάζεται
  • 20 - 50 ° C (68 έως 122 ° F) - Legionellae φάσμα της ανάπτυξης
  • 35 - 46 ° C (95 έως 115 ° F) - Ιδανικό φάσμα της ανάπτυξης
  • Κάτω των 20 ° C (68 ° F) - Legionellae μπορεί να επιβιώσει, αλλά είναι αδρανής
Τα ανωτέρω στοιχεία μπορούν να επιβεβαιωθούν σε ένα άρθρο on-line από την Reliance World Wide.
Ο έλεγχος της Legionella ανάπτυξης μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω:
Α. χημική επεξεργασία
1. Βραχυπρόθεσμα - Cl2, πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε 3 έως 5 εβδομάδες, διάβρωση παράγοντες 2. Μακροπρόθεσμες - ClO2, διαρκεί μέχρι 17 μήνες για το σύστημα κορεσμού
Β. Μη Χημική επεξεργασία
1. Βραχυπρόθεσμα - Thermal εκρίζωση - θα πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε 3 με 5 εβδομάδες 2. Μακροπρόθεσμες - Βιομηχανικά χαλκού μεγέθους ιονισμού αργύρου (ιονισμός), την τεχνολογία, όπως η 1-AquaLyse.ca, 2-Liquitech ή 3-TarnPure.
 
***Νόσος των Λεγεωναρίων, λεγιονέλλα και πνευμονία: Αυτά που πρέπει να ξέρετε
 
Η νόσος των Λεγεωναρίων είναι μια σοβαρή μορφή πνευμονίας που προκαλείται από το βακτηρίδιο λεγιονέλλα. Ο ασθενής παρουσιάζει ψηλό πυρετό, ρίγος, βήχα και κάποτε μυϊκούς πόνους και πονοκέφαλο.
Οι άνθρωποι προσβάλλονται από τη νόσο όταν εισπνέουν υγρασία ή σταγονίδια που βρίσκονται στον αέρα και προέρχονται από μολυσμένο νερό που περιέχει λεγιονέλλα.
Η νόσος δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η θεραπεία βασίζεται στην αντιβίωση.
Λεγιονέλλα ή λεγεωνέλλα: Το βακτηρίδιο που προκαλεί τη νόσο
Για τη νόσο των Λεγεωναρίων ευθύνεται το βακτηρίδιο λεγιονέλλα που είναι επίσης γνωστό με την ονομασία λεγεωνέλλα. Το βακτηρίδιο πήρε το όνομα αυτό το 1976 όταν πολλοί άνθρωποι που έλαβαν μέρος σε συνέδριο της Αμερικανικής Λεγεώνας στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών παρουσίασαν πνευμονία λόγω μόλυνσης από το συγκεκριμένο μικρόβιο.
Το εν λόγω βακτηρίδιο υπήρχε και πριν από το 1976. Ωστόσο σήμερα αναγνωρίζονται περισσότερα περιστατικά της νόσου των Λεγεωναρίων. Ο λόγος είναι διότι κάθε περιστατικό πνευμονίας διερευνάται για να φανεί εάν η λεγιονέλλα ευθύνεται για τη μόλυνση του πνεύμονα.
Κάθε χρόνο, μεγάλος αριθμός ανθρώπων προσβάλλονται από τη λεγιονέλλα. Όμως πολλές μολύνσεις από το μικρόβιο δεν δηλώνονται ή δεν γίνεται η διάγνωση. Συνήθως εκδηλώνονται περισσότερα περιστατικά το καλοκαίρι ή νωρίς το φθινόπωρο αλλά είναι δυνατόν να παρουσιαστούν σε οποιαδήποτε εποχή του χρόνου.
Η λεγιονέλλα προκαλεί επίσης ακόμη μια πιο ήπια μορφή νόσου χωρίς πνευμονία που αποκαλείται πυρετός Pontiac που μοιάζει με τη γρίπη. Και οι δύο μορφές της πάθησης που προκαλεί η λεγιονέλλα ονομάζονται λεγιονέλλωση.
Ο πυρετός Pontiac συνήθως υποχωρεί από μόνος του και δεν χρειάζεται αντιβίωση. Όμως η νόσος των Λεγεωναρίων εάν δεν αντιμετωπισθεί με αντιβίωση μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.
Οι χώροι στους οποίους ζει η λεγιονέλλα
Τα βακτηρίδια λεγιονέλλα υπάρχουν στο φυσικό περιβάλλον, συνήθως στο νερό. Τα βακτηρίδια αναπτύσσονται καλύτερα σε θερμό νερό όπως αυτό που δυνατόν να υπάρχει σε ζεστή μπανιέρα, σε ντεπόζιτα ζεστού νερού, σε ψυκτικά κλιματιστικά, σε μεγάλες υδραυλικές εγκαταστάσεις ή σε μέρη των κλιματιστικών συστημάτων μεγάλων κτιρίων.
Τα βακτηρίδια δεν φαίνεται να επιβιώνουν στα κλιματιστικά αυτοκινήτων ή των ξεχωριστών μονάδων κλιματιστικών που βάζουμε για παράδειγμα πάνω από τα παράθυρα.
Τρόποι μετάδοσης της λεγιονέλλας στους ανθρώπους
Οι άνθρωποι μολύνονται από τα βακτηρίδια της λεγιονέλλας και παρουσιάζουν τη νόσο των Λεγεωναρίων όταν εισπνέουν σταγονίδια νερού που αιωρούνται στον αέρα τα οποία έχουν μολυνθεί από τα βακτηρίδια λεγιονέλλα.
Η μόλυνση των αθρώπων γίνεται για παράδειγμα όταν εισπνέουν ατμό ή υγρασία αέρα που προέρχονται από συσκευές ή συστήματα που δεν έχουν συντηρηθεί, καθαριστεί και απολυμανθεί επαρκώς.
Τα βακτήρια δεν μεταδίδονται από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Μια έξαρση της νόσου είναι κατάσταση στην οποία δύο ή περισσότερα άτομα παρουσιάζουν τη νόσο στον ίδιο χώρο και στην ίδια περίπου χρονική περίοδο. Μια τέτοια κατάσταση μπορεί για παράδειγμα να συμβεί σε ένα νοσοκομείο.
Τα νοσοκομεία έχουν πολύπλοκα συστήματα αγωγών με νερό. Επιπρόσθετα έχουν πολλούς ασθενείς που πάσχουν από ασθένειες που αδυνατίζουν το σύστημα άμυνας του οργανισμού τους γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο να προσβληθούν από τη λεγιονέλλα.   
Εξάρσεις της νόσου έχουν συσχετισθεί με τη χρήση σπρέι, νεφελοποιητών, υγραντήρων, μηχανημάτων παραγωγής υδρατμών ή ψεκασμών σε κοινότητες. Επίσης καταγράφηκαν εξάρσεις της νόσου σε ξενοδοχεία και σε κρουαζιερόπλοια που αποδόθηκαν σε ψυκτικά συστήματα, σε μπάνια, σε πισίνες, σε συστήματα κλιματισμού μεγάλων κτιρίων και σε νερό που χρησιμοποιήθηκε για πόση ή για μπάνια.

Ο άνθρωπος προσβάλλεται μέσω εισπνοής ή εισρόφησης μικροσταγονιδίων που περιέχουν τον μικροοργανισμό .Τα ακόλουθα συστήματα συνδέονται με την μεταφορά της Λεγιονελλας, όπως είναι τα συστήματα ψύξης, υγραντήρες, θεραπεία αναπνευστικού εξοπλισμού κ.α. Παράγοντες που διευκολύνουν την ανάπτυξη νόσου στον άνθρωπο είναι το κάπνισμα και η κατάχρηση αλκοόλ. Επίσης περισσότερο ευάλωτα είναι τα ανοσοκατασταλμένα άτομα και εκείνα που πάσχουν από χρόνια νοσήματα των πνευμόνων.
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μπορεί να προσβάλλει οποιαδήποτε ηλικία.
Η περίοδος επώασης (Ο χρόνος που χρειάζεται για την εμφάνιση των συμπτωμάτων από την ώρα που το μικρόβιο μπαίνει στον ανθρώπινο οργανισμό) κυμαίνεται από 2 μέχρι 10 ημέρες.
Τα συμπτώματα της νόσου των Λεγεωναρίων
Τα σημεία και συμπτώματα της νόσου των Λεγεωναρίων συνήθως εκδηλώνονται εντός 2 έως 14 ημερών μετά από την έκθεση του ασθενούς στο βακτηρίδιο.
Τα συμπτώματα της νόσου είναι παρόμοια με αυτά πολλών άλλων μορφών πνευμονίας. Για αυτό στα αρχικά στάδια είναι δύσκολο να γίνει η διάγνωση της.
Τα αρχικά σημεία της νόσου περιλαμβάνουν:
  1. Ψηλό πυρετό
  2. Ρίγος
  3. Βήχα
  4. Μερικοί ασθενείς μπορεί να έχουν πονοκέφαλους και μυϊκούς πόνους
Εάν δεν αντιμετωπισθεί με αντιβίωση η νόσος, από τη δεύτερη μέρα και μετά τα σημεία και συμπτώματα επιδεινώνονται ή παρουσιάζονται και άλλα:
  1. Ο βήχας μπορεί να γίνει εντονότερος, παραγωγικός και μερικές φορές υπάρχει αίμα μαζί με τα φλέγματα (αιμόπτυση)
  2. Πόνος
  3. Δύσπνοια
  4. Κούραση
  5. Ανορεξία
  6. Εμετοί, διάρροια, αναγούλες
  7. Σύγχυση και άλλες διαταραχές των πνευματικών λειτουργιών
Η νόσος των Λεγεωναρίων μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές όπως αναπνευστική ανεπάρκεια, σηψαιμικό σοκ και οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Εάν η νόσος δεν αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά και έγκαιρα μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.
Οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού όπως τα νεογνά, οι ηλικιωμένοι, οι καρκινοπαθείς, οι διαβητικοί, οι νεφροπαθείς, οι ασθενείς με χρόνιες παθήσεις του πνεύμονα, οι ασθενείς που έχουν μεταμοσχευτεί, οι ασθενείς που λαμβάνουν χημειοθεραπεία ή άλλα φάρμακα που καταστέλλουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα και οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις, κινδυνεύουν περισσότερο από τη νόσο και τις επιπλοκές της.
Ο ασθενής αισθάνεται για λίγες ημέρες αδυναμία και καταβολή και μπορεί να ακολουθήσει μία περίοδος με συμπτώματα γρίπης. Ο βήχας (αρχικά ξηρός κατόπιν παραγωγικός) μπορεί να είναι το πρώτο σύμπτωμα προσβολής των πνευμόνων. Πολλοί ασθενείς παρουσιάζουν υψηλό πυρετό ( περισσότερο από 39 C), συμπτώματα από το γαστρεντερικό σύστημα (διάρροια, ναυτία, έμετο, στομαχικές διαταραχές), από το κεντρικό νευρικό σύστημα (πονοκέφαλος, σύγχυση , λήθαργο , ντελίριουμ), από την καρδιά (βραδυκαρδία) κλπ. Ανάλογα δε με την έκταση της πνευμονίας αλλά και την συνύπαρξη ή όχι άλλων νοσημάτων, μπορεί να υπάρχει δύσπνοια ή και αναπνευστική ανεπάρκεια.
Η διάγνωση της νόσου των Λεγεωναρίων
Το ιστορικό του ασθενούς βοηθά ουσιαστικά στη διάγνωση. Η κλινική εξέταση διευκρινίζει μεταξύ άλλων εάν υπάρχουν ή όχι σημεία εμπλοκής του αναπνευστικού συστήματος ή άλλη σοβαρή επιπλοκή.
Η ακτινογραφία του θώρακα χρειάζεται για να δείξει εάν υπάρχει η πνευμονία που προκαλεί το βακτηρίδιο. Τα βακτηρίδια λεγιονέλλα επιβιώνουν, αναπτύσσονται και πολλαπλασιάζονται στους πνεύμονες των ασθενών. 
Διάφορα τεστ που μπορούν να γίνουν στο αίμα, στα ούρα και στα φλέγματα των ασθενών είναι σε θέση να τεκμηριώσουν την ύπαρξη του βακτηριδίου της λεγιονέλλας στον οργανισμό του ασθενούς.
Στα ούρα μπορεί να αναγνωρισθεί αντιγόνο της λεγιονέλλας. Στο αίμα των ασθενών μπορούν να ανιχνευτούν ειδικά αντισώματα κατά της λεγιονέλλας. Επίσης γίνονται καλλιέργειες από αναπνευστικές εκκρίσεις, φλέγματα, και σε βιοψία από πνεύμονες για σκοπούς ανίχνευσης του βακτηριδίου.Υπάρχουν διάφορες εργαστηριακές δοκιμασίες για την διάγνωση της νόσου όπως :
-Έμμεση μέθοδος ανοσοφθοριζόντων αντισωμάτων (αύξηση τίτλου αντισωμάτων 1 : 128).
-Η απομόνωση του βακτηριδίου από διάφορα υλικά (όπως πτύελα, βρογχικές εκκρίσεις, αίμα, πλευριτικό υγρό, πνευμονικός ιστός κλπ.). Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η λεγιονέλλα δεν ανήκει στην φυσιολογική χλωρίδα του στοματοφάρυγγα και η απομόνωσή της από τα πτύελα ή τις βρογχικές εκκρίσεις θεωρείται διαγνωστική. Επίσης για την καλλιέργειά της απαιτούνται ειδικά θρεπτικά υλικά γιατί αναστέλλεται η ανάπτυξή της από την φυσιολογική χλωρίδα, για τον λόγο αυτό θεωρείται προτιμότερη η λήψη υλικού μέσω του ινοβρογχοσκοπίου.
-Εύκολα η διάγνωση μπορεί να τεθεί με την ανίχνευση αντιγονικών ουσιών του μικροοργανισμού στα ούρα.
Η ακτινογραφία θώρακος μπορεί να είναι παθολογική.
Η θεραπεία
Η θεραπεία βασίζεται στην έγκαιρη χορήγηση των αντιβιοτικών που είναι αποτελεσματικά κατά της λεγιονέλλας. Οι καλλιέργειες της λεγιονέλλας με αντιβιόγραμμα ευαισθησίας του βακτηριδίου δίνουν πολύτιμα στοιχεία για τα αντιβιοτικά που εξολοθρεύουν το μικρόβιο.
Ο θεραπεία της αρρώστιας γίνεται με ειδικά αντιβιοτικά που δίνονται ενδοφλέβια αλλά και με τη στήριξη των ζωτικών οργάνων εκεί και όπου χρειάζεται.
Τα αντιβιοτικά πρέπει να χορηγούνται μόλις υπάρξει υποψία για νόσο των Λεγεωναρίων χωρίς να αναμένονται τα αποτελέσματα του εργαστηρίου. Τα αντιβιοτικά που χρησιμοποιούνται συνήθως για την καταπολέμηση της λεγιονέλλας ανήκουν στην οικογένεια των κινολονών (σιπροφλοξασίνη, λεβοφλοξασίνη, μοξιφλοξασίνη, γκατιφλοξασίνη) και στην οικογένεια των μακρολίδων (αζιθρομυκίνη, κλαριθροµυκίνη, ερυθρομυκίνη).
Η αντιμετώπιση μπορεί επίσης να περιλάβει ενυδάτωση, χορήγηση ηλεκτρολυτών, οξυγόνου, θεραπεία μιας ενδεχόμενης αναπνευστικής ανεπάρκειας με μηχανική αναπνοή (διασωλήνωση και τοποθέτηση του ασθενούς στον αναπνευστήρα), αγωγή για σηψαιμικό σοκ ή για οξεία νεφρική ανεπάρκεια.
Πρόγνωση
Τα ποσοστά θνησιμότητας σε ασθενείς με λεγιονέλλα είναι 5-80%, ανάλογα με ορισμένους παράγοντες κινδύνου. Οι παράγοντες που συνδέονται με υψηλά ποσοστά θνησιμότητας περιλαμβάνουν οι ακόλουθοι:

-Ηλικία (ιδίως αυτά που είναι μικρότερα των 1 χρ ηλικιωμένοι και ασθενείς). Μεσήλικες και ηλικιωμένους έχουν υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης Λεγιονελλα από ότι οι νέοι ενήλικες και παιδιά. Μεταξύ των παιδιών, περισσότερο από το ένα τρίτο των κρουσμάτων έχουν συμβεί σε βρέφη κάτω του 1 έτους της ηλικίας του.
Χρόνια πνευμονοπάθεια
-Ανοσοανεπάρκεια, κακοήθειες, νεφρική νόσο και σακχαρώδη διαβήτη
-Η καθυστερημένη έναρξη της ειδικής αντιμικροβιακής θεραπείας
-Τα αγόρια είναι πιο ευάλωτα από τα κορίτσια.
Οι άνθρωποι που κινδυνεύουν περισσότερο από τη νόσο των Λεγεωναρίων
Οι ηλικιωμένοι 65 ετών και άνω κινδυνεύουν περισσότερο να προσβληθούν από τη νόσο. Το ίδιο ισχύει και για τους καπνιστές και τα άτομα που πάσχουν από χρόνιες παθήσεις των πνευμόνων όπως το εμφύσημα, η χρόνια βρογχίτιδα ή άλλες χρόνιες αποφρακτικές νόσους των πνευμόνων. Τα νεογνά και τα βρέφη λόγω ανωριμότητας του ανοσοποιητικού τους συστήματος κινδυνεύουν επίσης περισσότερο από τη λεγιονέλλα.
Επιπρόσθετα κινδυνεύουν περισσότερο οι ασθενείς που έχουν αδυναμίες του συστήματος άμυνας του οργανισμού τους (ανοσοποιητικό σύστημα) όπως οι καρκινοπαθείς, οι διαβητικοί, οι νεφροπαθείς και οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις. Το ίδιο ισχύει και για τους ασθενείς που λαμβάνουν φάρμακα που αδυνατίζουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα όπως τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα ή η χημειοθεραπεία.
Η έκθεση των ανθρώπων στη λεγιονέλλα
Οι περισσότεροι άνθρωποι που εκτίθενται στο μικρόβιο δεν ασθενούν. Εάν κάποιος πιστεύει ότι εκτέθηκε στο μικρόβιο, είναι προτιμότερο να ζητήσει τη συμβουλή του γιατρού του αναφέροντας τους λόγους που τον κάνουν να έχει τη συγκεκριμένη υποψία και να αναφέρει επίσης εάν έχει ταξιδέψει κατά τις δύο εβδομάδες που προηγήθηκαν.
Άτομο που έχει μολυνθεί από τη λεγιονέλλα δεν αποτελεί κίνδυνο για τους άλλους που βρίσκονται στον ίδιο χώρο μαζί του. Ωστόσο εάν υπάρχουν υποψίες ότι η πηγή μόλυνσης προέρχεται από το συγκεκριμένο χώρο (επαγγελματικό, διαμονής, νοσοκομείο, ξενοδοχείο ή άλλο),  τότε πρέπει να ειδοποιηθούν οι αρμόδιες αρχές υγείας για λήψη των μέτρων αντιμετώπισης, απολύμανσης και πρόληψης.
Πρόληψη της νόσου των Λεγεωναρίων
Οι εξάρσεις της νόσου μπορούν να αποφεύγονται με μέτρα πρόληψης. Απαιτούνται για το σκοπό αυτό αυστηρά και σχολαστικά μέτρα καθαρισμού και απολύμανσης όλων των συστημάτων που περιέχουν νερά, κλιματιστικών, πισινών, διαφόρων ειδών μπάνιων, λουτρών, υγραντήρων και άλλων.
Επειδή το κάπνισμα αυξάνει τον κίνδυνο προσβολής από τη λεγιονέλλα, η αποφυγή του ενεργητικού και παθητικού καπνίσματος είναι μέτρα που προφυλάσσουν από τη νόσο των Λεγεωναρίων.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου