Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...

  Συνηθίζεται σ’ όλα τα μεγάλα γεγονότα ενός έθνους, σ’ όλες τις μεγάλες και επίσημες στιγμές της ζωής κάθε λαού, να γίνονται τελετές, εορταστικές εκδηλώσεις, παρελάσεις και τέλος ν’ ανακρούεται ο εθνικός ύμνος της χώρας, μέσα στον οποίον βρίσκονται συμπυκνωμένα όλα τα ιδανικά και τα πιστεύω του λαού αυτού. Το ίδιο συμβαίνει και στην Εκκλησία μας. Γιορτάζει όλα τα πνευματικά γεγονότα της με λιτανείες, με αγρυπνίες, με ψαλμωδίες, με κωδωνοκρουσίες, με διάφορα επίκαιρα τροπάρια.
    Προ παντός όμως γιορτάζει και ο εορτασμός της είναι ιδιαίτερα πανηγυρικός, την εθνική θα λέγαμε επέτειό της, την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Και ο εορτασμός αυτός δεν εξαντλείται μόνο την Κυριακή του Πάσχα, αλλά επαναλαμβάνεται κάθε Κυριακή, με τα αναστάσιμα καθίσματα, ευλογητάρια, και τ’ άλλα τροπάρια που ψάλλουμε στον όρθρο, με την προσευχή «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», που λέμε μετά το ευαγγέλιο του όρθρου, που κι αυτό είναι αναστάσιμο και το λέει ο ιερεύς καθήμενος στη πλάγια δεξιά πλευρά της αγίας Τραπέζης, αφού εκεί στεκόταν ο άγγελος που είπε στις μυροφόρες το «Ανέστη ο Κύριος». Και τέλος με τ’ αναστάσιμα απολυτίκια της λειτουργίας, το αναστάσιμο εισοδικό, το «Πιστεύω», όπου ομολογούμε την πίστη μας στον σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο μας Ιησού Χριστό και με τόσα άλλα.
    Γιατί όλη αυτή η πρόνοια της Εκκλησίας μας, γιατί αυτό το ενδιαφέρον της, να μας θυμίζει συνεχώς και ακαταπαύστως τη ταφή και την ανάσταση του Κυρίου μας; Γιατί η πίστη μας, η Εκκλησία μας, τα δόγματα και τα μυστήρια βασίζονται όλα πάνω στο γεγονός της αναστάσεως του Κυρίου μας. Χωρίς την ανάσταση μάταια η πίστη μας, άχρηστο και ψεύτικο το κήρυγμα του ευαγγελίου, ανύπαρκτες και φανταστικές οι ελπίδες για αιώνια ζωή, χαρά και ευτυχία.
    Άλλες θρησκείες στηρίζονται σε διδασκαλίες, σε θεωρίες, σε φιλοσοφίες, σε φτιαχτούς μύθους (Β΄ Πέτρ. 1,16), σε ηθικολογίες. Δεν έχουν να διδάξουν κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, κάτι ιστορικά βεβαιωμένο, που να μας δίνει ντοκουμέντα, αποδείξεις, εγγυήσεις ότι αυτό που υπόσχονται και διδάσκουν είναι αληθινό.
    Πώς να πιστεύσω στον βουδισμό, στον μωαμεθανισμό, στον κομφουκιανισμό, στον πλατωνισμό, στην οποιαδήποτε θρησκεία και στο οποιοδήποτε σύστημα, όταν ξέρω ότι ο Μωάμεθ, ο Βούδας, ο Κομφούκιος, ο Πλάτων και τόσοι άλλοι, που μπορεί να είπαν και ωραία και όμορφα και ηθικά πράγματα, σαπίσανε μέσα στο χώμα και το σώμα τους το έφαγαν τα σκουλήκια; Πώς να πιστεύσω σ’ αυτούς που κανένα καπάρο και καμμία εγγύηση δεν μου προσφέρουν;
    Και έρχεται το ευαγγέλιο, έρχεται το κήρυγμα της Εκκλησίας μας να διακηρύξει ότι ο Χριστός πέθανε και θάφτηκε· αναστήθηκε και φανερώθηκε. Το ότι πέθανε το αποδεικνύει το ότι θάφτηκε· και το ότι αναστήθηκε το αποδεικνύει το ότι φανερώθηκε στις μυροφόρες, στους μαθητές, στο Θωμά, στον Παύλο, στους δύο προς Εμμαούς, σε συγκέντρωση 500 ατόμων, όπως λέγει ο Παύλος, και σε τόσους άλλους. Πέθανε και θάφτηκε, άρα είναι άνθρωπος. Αναστήθηκε και φανερώθηκε και αναλήφθηκε αργότερα, άρα είναι Θεός. Να τα δόγματα της Εκκλησίας μας, να τα πιστεύω μας. Μπορεί να μη τα καταλαβαίνουμε διανοητικώς με το φτωχό μας μυαλουδάκι, αλλά είναι αληθινά και εμπειρικά αποδεδειγμένα.
    Γι’ αυτό η Εκκλησία μας τονίζει το γεγονός της αναστάσεως τόσο πολύ. Γι’ αυτό ψάλλουμε αμέτρητες φορές το «Χριστός ανέστη», που αποτελεί τον εθνικό ύμνο της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό τις ημέρες της Διακαινησίμου Εβδομάδος υπάρχει ειδική αναστάσιμος ακολουθία, που αντικαθιστά το Μεσονυκτικό, τις Ώρες, και το Απόδειπνο, για να δώσει πιο εμφανέστατα το αναστάσιμο χρώμα αυτής της εβδομάδας. Η Εκκλησία μας θέλει με αυτό το συνεχή τονισμό να γίνει ακράδαντη η πίστη μας ότι ανέστη ο Χριστός, πικράθηκε ο Άδης, νικήθηκε ο θάνατος, γκρεμοτσακίστηκαν οι δαίμονες, χαίρονται οι άγγελοι, κυριαρχεί η ζωή, συγγνώμη από τον τάφο ανέτειλε, νεκρός δε θα μείνει κανείς στα μνήματα. Διότι, όπως ακούμε στον κατηχητικό λόγο του αγίου Χρυσοστόμου, ο Χριστός εγερθείς εκ των νεκρών, έγινε η αρχή της αναστάσεως εκείνων που κοιμήθηκαν τον ύπνο του θανάτου. Εις αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
.
ΑναστασιςΧαρὰ ανέκφραστη και θρίαμβος πρωτοφανὴς επικρατεί σήμερα στις τάξεις των στρατευομένων και θριαμβευόντων μελών της Εκκλησίας του Χριστού. Ηχούν χαρμόσυνα οι καμπάνες των ιερών ναών και ο ήχος τους φθάνει στους μακρυνούς ορίζοντες σαν συμβολικὸς αντίλαλος της μουσικής συνθέσεως, που εκτελούν σε ρυθμὸ πανηγυρικὸ οι ψυχὲς των χριστιανών. Μυριόστομος επαναλαμβάνεται ο επικολυρικὸς ύμνος της Εκκλησίας, που εκφράζει και νίκη και σωτηρία.
Ρήματα, ουρανόπεμπτου αγγέλου ακούνε αι Μυροφόροι και απορούν. ««Ἡγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε• ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μάρκ. Ιστ', 6). Αυτών των λόγων είναι ποιητικὴ διατύπωσι και μελωδικὴ έκφρασι ο ύμνος της Εκκλησίας «Χριστὸς ανέστη εκ νεκρών...». Χριστὸς ανέστη, λοιπόν. Η μεγαλύτερη, η ιερώτερη, η λαμπρότερη και η ενδοξότερη ψαλμικὴ έκφραση του θριάμβου της πίστεώς μας. Ανέστη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Η Ανάστασι είναι η απαρχὴ της νέας ζωής. Μας το είπεν ο ίδιος ο Κύριος «Εγὼ ειμι η ανάστασις και η ζωή» (Ιωάν. ια', 25). Η Ανάστασι είναι η αφετηρία και το τέρμα, η αρχὴ και ο σκοπός, η ουσία και το περιεχόμενο της πνευματικής μας ζωής.
Σαλπίζουν χαρμόσυνα οι αγγελικὲς σάλπιγγες του ουρανού και μεταδίδουν το μήνυμα για ν' ανοίξουν οι πύλες του Παραδείσου. Εγκαίνια νέα και ουράνιοι πανηγυρισμοί. Τέτοια η χαρὰ του Ουρανού. Και κάτω εκεί στα τάρταρα, τσακισμένος και ντροπιασμένος ο Άδης βοά και στενάζει. Έχασε το προνόμιο της κυριαρχίας του στις ψυχές. «Ο Άδης επικράνθη», κηρύσσει σήμερα η Εκκλησία. Δεν είχε τη δύναμι να κρατήση τον Νικητὴ του θανάτου. Συνετρίβησαν τα δεσμά του, έπεσε κάτω εκείνος, και ο Χριστὸς ανήλθε αναληφθεὶς έπειτα, στους κόλπους του Ουρανίου Πατρός, όπου υπήρχε προ χρόνων αιωνίων.
Ο θεμέλιος λίθος της πίστεώς μας, το κέντρο της χριστιανικής λατρείας είναι η Ανάστασι του Χριστού. Ο αναστάσιμος ύμνος είναι το τραγούδι των αγίων Αποστόλων, η αρχὴ και το τέλος του κηρύγματός τους, η αιτία του διωγμού και του μαρτυρίου τους. Ο Χριστός, ο αναστημένος Χριστός, είναι η μεγάλη και λυτρωτικὴ πραγματικότης.
Συλλογισμοὺς θεόπνευστους παρέδωσε στην Εκκλησία ο θείος Απόστολος Παύλος για την Ανάστασι του Κυρίου. Απαριθμεί τις εμφανίσεις του, ερωτά και απαντά, για να καταλήξη στη σκέψι «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν». Αλλ' αμέσως βεβαιώνει με απόλυτη πίστι «Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α' Κόρ. ιε', 15,20). Και δεν είναι η πίστι αυτή, η ομολογία ενὸς μεγάλου σοφού μαθητού. Είναι η προσωπική του εμπειρία απὸ το εξαίσιο όραμα της Δαμασκού, που τον μετέφερε απὸ τον δρόμο της αρνήσεως στον δρόμο της παγκοσμίου ιεραποστολής.
Αποδείξεις για την λαμπροφόρο Ανάστασι έχομε πολλές. Αλλὰ δεν στηριζόμαστε στις αποδείξεις μόνον. Βεβαιωνόμαστε απὸ την πίστι. Και αισθανόμαστε βαθύτατα σαν την πιο τρανὴ απόδειξι, την προσωπικὴ μας ανάστασι, την ανακαίνισι της ψυχής και την προσδοκία της σωτηρίας. Η Αγία Γραφὴ και η Παράδοσι της Εκκλησίας ανανεώνουν την παρουσία του γεγονότος της Αναστάσεως, η οποία είναι το αδιάκοπο θαύμα που επιτελείται καθημερινώς μέσα στην Εκκλησία των πιστών.
Επειδὴ πιστεύομε στην Ανάστασι έχομε την βεβαιότητα, ότι ο καθημερινὸς αγὼν της ζωής των χριστιανών δεν είναι χίμαιρα και ουτοπία. Η αλήθεια, η δικαιοσύνη και η λύτρωσι είναι το τρίπτυχο του περιεχομένου της πνευματικής μας ζωής. Η αλήθεια, τελεία και ολοκληρωμένη, είναι ο Χριστός. Η δικαιοσύνη και η αγάπη είναι το μήνυμα του ιερού Ευαγγελίου του. Η δε λύτρωσι είναι η ευεργετικὴ πραγματικότης της αιωνιότητος, η οποία απέρρευσε απὸ την θυσία του Κυρίου και την ένδοξη Ανάστασί του.
Σημείο απαισιόδοξο για την πορεία της συγχρόνου ανθρωπότητος είναι η απουσία του μηνύματος της Αναστάσεως απὸ τις ψυχὲς των ανθρώπων. Μία τέτοια ανθρωπότης παρουσιάζει την εικόνα, περὶ της οποίας ομιλεί ο ευαγγελιστὴς Ιωάννης στην Αποκάλυψι: «οἰδά σου τὰ ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις, ὅτι ζῇς καὶ νεκρὸς εἰ» (Αποκ. γ', 1). Οι κακίες, οι εριθείες, οι φθόνοι, τα ψεύδη, τα μίση, οι πόλεμοι φονεύουν τις ψυχὲς των ανθρώπων. Περισσότερον απὸ άλλοτε οι χριστιανοὶ καλούνται να συνεργήσουν να περιλάμψη στον κόσμο το άπλετο και ανέσπερο φώς της Αναστάσεως.
Τιμὴ και δόξα, καύχησι και ελπίδα είναι για τον αγωνιζόμενο πιστὸ ο Αναστὰς Κύριος. Ήλιος ανοιξιάτικος και ορθρινὸς ανατέλλει την ευφρόσυνη τούτη πασχαλινὴ ημέρα. Η ωραιότερη των εποχών συμπίπτει με το ιερώτερο της πίστεως πανηγύρι. Η ψυχή μας ας ψάλη ευφρόσυνα τον αναστάσιμο ύμνο. Κυττάξτε πέρα μακρυά, εκεί όπου κάποτε εσείσθη ένας τάφος. Άστραψεν εκεί ο ουρανὸς και το ανέσπερο φως ανέτειλε απὸ το κενὸ μνημείο. Ο αιώνιος ήλιος του φωτός, της αγάπης και της δικαιοσύνης εμεσουρανούσε περίλαμπρος στην Αιώνιο Βασιλεία του. Βασιλεύει και τώρα και στους αιώνας ο Βασιλεύς. Και περιμένει τους υπηκόους του, που εκίνησαν μιὰ ημέρα απὸ την ιερὰ της Εκκλησίας κολυμβήθρα, για να φθάσουν στα ποθητὰ Βασίλεια και να αναμέλψουν και πάλιν τον χαρμόσυνο ύμνο «Χριστὸς ανέστη». .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου