Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ



ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ!!!ΑΥΤΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!!!!!! ΟΡΙΣΤΕ ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ.


Η ΠΡΩΤΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΝ ΗΠΑ

Το 1790, μόλις τρία χρόνια μετά την ψήφιση του Συντάγματος, οι Αργυραμοιβοί ξανακτύπησαν. Ο νεόκοπος υπουργός Οικονομικών Αλεξάντερ Χάμιλτον έκανε μια πρόταση νόμου στο Κογκρέσο για τη δημιουργία μιας νέας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας. Συμπτωματικά ήταν η χρονιά που ο Μάγιερ Ρότσιλντ έκανε την ακόλουθη επίσημη δήλωση από την ναυαρχίδα τράπεζα του στην Φρανκφούρτη.
Αφήστε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα του κράτους και δεν έχω κανένα σεκλέτι για το ποιος φτιάχνει τους νόμους.
Ο Αλεξάντερ Χάμιλτον ήταν ένα όργανο των διεθνών τραπεζιτών. Ήθελε να δημιουργήσει κι άλλη ιδιωτική κεντρική τράπεζα, την Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών (Bank of The United States), και το έκανε. Έπεισε τον Ουάσινγκτον να συνυπογράψει το νόμο παρά τις επιφυλάξεις του και την αντίθεση και τις αντιρρήσεις των Τζέφερσον και Μάντισον.
Για να υπερνικήσει τις αντιρρήσεις του Ουάσινγκτον ο Χάμιλτον ανέπτυξε το επιχείρημα των "συνεπαγομένων εξουσιών" που από τότε χρησιμοποιείται πολύ συχνά για να καταπατείται το Σύνταγμα. Ο Τζέφερσον πολύ σωστά προέβλεψε τα φρικτά επακόλουθα του ανοίγματος ενός τέτοιου κουτιού της Πανδώρας που θα επέτρεπε στους δικαστές να "συνεπάγουν" οτιδήποτε τους αρέσει.
Είναι ενδιαφέρον ότι μια από τις πρώτες δουλειές του Χάμιλτον, όταν αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή, το 1782, ήταν υπασπιστής του Ρόμπερτ Μόρρις, του Προέδρου της Τραπέζης της Βορείου Αμερικής. Ένα χρόνο πριν ο Χάμιλτον είχε γράψει ένα γράμμα στον Μόρρις:
Ένα εθνικό χρέος, αν δεν είναι υπερβολικό, θα είναι για μας εθνική ευλογία.
"Ευλογία" για ποιόν;
Μετά από ένα χρόνο σφοδρών συζητήσεων, στα 1791, το Κογκρέσο ψήφισε τον τραπεζικό νόμο του Χάμιλτον και όρισε τη διάρκεια της σύμβασης σε 20 χρόνια. Η νέα τράπεζα θα ονομαζόταν Πρώτη Τράπεζα των Η ΠΑ. Με αυτό τον τρόπο άρχισε ο Τρίτος Αμερικανικός Τραπεζικός Πόλεμος.
Η Πρώτη Τράπεζα των Η ΠΑ είχε την έδρα της στη Φιλαδέλφεια. Της δόθηκε η εξουσία της έκδοσης χρήματος και του δανεισμού με ελάχιστα αποθεματικά. Το 80% των μετοχών της θα συγκεντρωνόταν από ιδιωτικές τοποθετήσεις. Το υπόλοιπο 20% θα αγοραζόταν από την Κυβέρνηση των ΗΠΑ με την λογική ότι η κυβέρνηση δεν θα συμμετείχε στη διοίκηση, απλώς θα παρείχε το αρχικό κεφάλαιο για το υπόλοιπο 80% των ιδιοκτητών.
Όπως συνέβη με την Τράπεζα της Βορείου Αμερικής, και την Τράπεζα της Αγγλίας πριν από αυτή, οι Μέτοχοι ποτέ δεν κατέβαλαν ολόκληρο το ποσό για την απόκτηση των μεριδίων τους. Η Αμερικανική Κυβέρνηση κατέθεσε το μερίδιο της, που ήταν $2.000.000, σε μετρητά. Κατόπιν η τράπεζα, μέσω του παλιού μαγικού τρόπου του δανεισμού έναντι ελαχίστων αποθεματικών, χορήγησε δάνεια στους καταστατικούς της επενδυτές ούτως ώστε αυτοί να συγκεντρώσουν τα υπόλοιπα $8.000.000 που χρειάζονταν γι αυτή την, χωρίς κίνδυνο, επένδυση.
Όπως συνέβη με την Τράπεζα της Αγγλίας το όνομα της τράπεζας, Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών, επιλέχθηκε σκοπίμως ωστε να «αποκρυφτεί»το γεγονός οτι ήταν ιδιωτικά ελεγχόμενη. Όπως και στην περίπτωση Της Τράπεζας της Αγγλίας τα ονόματα των «επενδυτών» δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ, τράπεζα
Η τράπεζα παρουσιάσθηκε στο Κογκρέσο ως παράγοντας εξασφάλισης σταθερότητας στο τραπεζικό σύστημα και εξάλειψης του πληθωρισμού. Δείτε τι επακολούθησε. Στα πέντε πρώτα χρόνια λειτουργίας της η Αμερικανική Κυβέρνηση δανείσθηκε $8.200.000 και ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 72%.
Ο Τζέφερσον, Υπουργός Εσωτερικών, τότε παρακολουθούσε το δανεισμό με δυσφορία και απογοήτευση, ανίκανος να τον εμποδίσει:
Θα ήθελα να υπήρχε η δυνατότητα να κάνω μία μοναδική τροποποίηση στο Σύνταγμα για να αρθεί ή ικανότητα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να δανείζεται.
Ο Πρόεδρος Άνταμς κατηγόρησε την έκδοση ιδιωτικών τραπεζογραμματίων σαν απάτη ενάντια στο λαό. Υποστηρίχθηκε σ' αυτή την άποψη του από όλους τους συντηρητικούς της εποχής του.
Γιατί να συνεχίζουμε να εξαντλούμεθα από τις ιδιωτικές τράπεζες, που έχουν κυβερνητικά προνόμια, για το τίποτα;
Εκατομμύρια Αμερικανοί αισθάνονται το ίδιο σήμερα. Παρακολουθούν με φοβερή απογοήτευση και ο Αμερικανός φορολογούμενος βυθίζεται στη λήθη από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που δανείζεται από τις ιδιωτικές τράπεζες και τους πλούσιους τα χρήματα που η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα και το καθήκον να εκδίδει η ίδια, χωρίς χρέος.
Αν και ονομαζόταν, λοιπόν, η Πρώτη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια για μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα στις ΗΠΑ. Όπως συνέβη και σ' αυτές που προηγήθηκαν, την Τράπεζα της Αγγλίας και την Τράπεζα της Βορείου Αμερικής, η κυβέρνηση προσέφερε τα απαραίτητα μετρητά για ξεκινήσουν τη λειτουργία τους και κατόπιν οι τραπεζίτες δάνεισαν τα χρήματα αυτά ο ένας στον άλλο για να αγοράσουν τις υπόλοιπες μετοχές των τραπεζών.
Ήταν μια κατεργαριά απλή και εύκολη και δεν ήταν δυνατό να ξεφεύγουν με αυτό τον τρόπο για καιρό.
Η ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ας ταξιδέψουμε πίσω στην Ευρώπη για να δούμε πως ένας άνθρωπος ήταν δυνατό να διαχειριστεί επιδέξια ολόκληρη τη Βρετανική οικονομία καθώς εξασφάλισε πρώτος τα νέα της τελικής ήττας του Ναπολέοντα.
Στο Παρίσι, το 1800, η Τράπεζα της Γαλλίας
οργανώθηκε κατά πρότυπά της Τράπεζας της Αγγλίας, Αλλά ο Ναπολέων αποφάσισε ότι η Γαλλία έπρεπε να απελευθερωθεί από το χρέος. Δεν εμπιστεύθηκε την Τράπεζα της Γαλλίας ακόμα και όταν τοποθέτησε μερικούς από τους συγγενείς του στο διοικητικό της συμβούλιο.
Ο Ναπολέων διακήρυττε ότι όταν μια κυβέρνηση εξαρτάται από τα χρήματα των τραπεζιτών βρίσκεται υπό έλεγχο ακόμα και όταν οι επικεφαλείς της κυβέρνησης είναι ανεξάρτητοι: Το χέρι που δίνει είναι πάντα πάνω από το χέρι που έρχεται. Το χρήμα δεν έχει πάτρίδα,οι κεφαλαιούχοι δεν είναι πατριώτες και δεν έχουν καμμία αρέτη, ο μοναδικός τους αντικειμενικός σκοπός είναι το κέρδος.
Διέβλεψε ορθά τους κίνδυνους αλλά δεν πήρε τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης που θα έδιναν τη λύση. .την Αμερική τότε κατέφθανε ανέλπιστη (Βοήθεια. Το 1800 ο Τόμας Τζέφερσον νίκησε με μικρή διαφορά τον Τζον Άνταμς και έγινε ο τρίτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1803 ο Τζέφερσον και ο Ναπολέων εσύναψαν μια συμφωνία. Οι ΗΠΑ θα έδιναν στον Ναπολέοντα $3.000.000 σε χρυσό παίρνοντας σαν αντάλλαγμα μια τεράστια εδαφική έκταση δυτικά του ποταμού Μισισιπή, επρόκειτο για την Εξαγορά της Λουϊζιάνας.
Με αυτά τα τρία εκατομμύρια δολάρια σε χρυσό, σύντομα, προετοίμασε έναν ολόκληρο στρατό και ξεκίνησε την κατάκτηση της Ευρώπης. Αλλά η Αγγλία και η Τράπεζα της Αγγλίας ανασυντάχθηκαν γρήγορα και κατόρθωσαν να του αντιταχθούν. Χρηματοδότησαν κάθε κράτος στο δρόμο του θερίζοντας τα κολοσσιαία κέρδη του πολέμου. Η Πρωσσία, η Αυστρία και τελικά η Ρωσσία υπερχρεώθηκαν σε μια μάταιη προσπάθεια να τον σταματήσουν.
Τρία χρόνια αργότερα, όταν το κύριο σώμα του Γαλλικού στρατού βρισκόταν στη Ρωσσία, ο τριαντάχρονος Νάθαν Ρότσιλντ, επικεφαλής του παραρτήματος του Λονδίνου της οικογένειας Ρότσιλντ, ανέλαβε προσωπικά την πραγματοποίηση ενός ριψοκίνδυνου σχεδίου. Να περάσει λαθραία μέσα από τη Γαλλία ένα φορτίο χρυσού απαραίτητο για_την χρηματοδότηση μιας επίθεσης από την πλευρά της Ισπανίας, επικεφαλής της επίθεσης ο Δούκας του Ουέλινγκτον .
Ο Νάθαν αργότερα υπερηφανευόταν, σε ένα δείπνο στο Λονδίνο, ότι ήταν η καλύτερη επιχείρηση που έκανε' ποτέ. Κέρδιζε χρήματα σε κάθε βήμα της αποστολής. Δεν φανταζόταν ότι θα έφτιαχνε πολύ περισσότερο κερδοφόρες επιχειρήσεις στο κοντινό μέλλον.
Οι επιθέσεις του Ουέλινγκτον από το νότο, και άλλες ήττες, τελικά ανάγκασαν τον Ναπολέοντα να παραιτηθεί. Ο Λουδοβίκος 18ος στέφθηκε βασιλιάς και ο Ναπολέων εξορίστηκε, θεωρητικά για πάντα, στο Έλβα, ένα μικροσκοπικό νησί κοντά τις ακτές της Ιταλίας.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 1812
Ενώ ο Ναπολέων βρισκόταν στην εξορία, προσωρινά ηττημένος από την Αγγλία με την οικονομική υποστήριξη των Ρότσιλντ, η Αμερική προσπαθούσε να απελευθερωθεί από την κεντρική της τράπεζα.
Το 1811 μια πρόταση νόμου κατατέθηκε στο Κογκρέσο για την ανανέωση της σύμβασης της Τράπεζας των ΗΠΑ. Η δημόσια συζήτηση προέκυψε "καυτή" και τα μέλη του νομοθετικού σώματος από την Πενσυλβάνια και τη Βιρτζίνια κατέθεσαν ψηφίσματα που απαιτούσαν από το Κογκρέσο να "σκοτώσει" την Τράπεζα.
Σύσσωμος ο τύπος της εποχής επιτέθηκε ανοικτά στη τράπεζα αποκαλώντας τη: μια μεγάλη απάτη, αρπακτικό όρνεο, οχιά και κόμπρα. Μακάρι να είχαμε ξανά ανεξάρτητο τύπο στην Αμερική!
Ένα μέλος του Κογκρέσου, ονόματι Ρ. Β. Πόρτερ , επιτέθηκε στην τράπεζα από το βήμα του Κογκρέσου, προειδοποιώντας προφητικά ότι αν ανανεωνόταν η σύμβαση της τράπεζας το Κογκρέσο "θα είχε τοποθετήσει στο στήθος του Συντάγματος μια οχιά που κάποια μέρα θα δάγκωνε στην καρδιά τις ελευθερίες αυτής της χώρας".
Το μέλλον φαινόταν δυσοίωνο για την τράπεζα.
Κάποιοι συγγραφείς αναφέρουν οτι ο Νάθαν Ρότσιλντ προειδοποιησε τις ΗΠΑ ότι θα βρεθούν μπλεγμένες στον
πιο καταστροφικό πόλεμο αν δεν ανανωνόταν ησύμβαση της Τράπεζας. Αλλά αυτή η δήλωση δεν ήταν αρκετή. Όταν καθάρισε η ατμόσφαιρα η πρόταση νόμου για την ανανέωση της σύμβασης έχασε για μια μόλις ψήφο στη Βουλή και βρέθηκε σε αδιέξοδο στη Γερουσία (ισοπαλία).
Τέταρτος πρόεδρος της Αμερικής ήταν ο Τζέιμς Μάντισον και βρισκόταν στη θέση του στο Λευκό Οίκο.
Θυμηθείτε ότι ο Μάντισον ήταν ένας "αφοσιωμένος" αντίπαλος της τράπεζας. Ο Αντιπρόεδρος του Τζώρτζ
Κλίντον (George Clinton) έσπασε την ισοπαλία στη Γερουσία και έστειλε την Πρώτη Τράπεζα των ΗΠΑ - τη
δεύτερη ιδιωτική κεντρική Τράπεζα με έδρα την Αμερική στη λήθη. Έτσι και ο Τρίτος Αμερικανικός Τραπεζικός Πόλεμος, που διήρκεσε είκοσι χρόνια, τελείωσε με ήττα των Αργυραμοιβών.
Μέσα σε πέντε μήνες, όπως είχε προαναγγείλει ο Ρότσιλντ, η Αγγλία επιτέθηκε στις ΗΠΑ και άρχισε ο Πόλεμος του 1812.Αλλά οι Βρετανοί ήταν απασχολημένοι ακόμα πολεμώντας τον Ναπολέοντα
και ο πόλεμος τελείωσε κατόπιν συμφωνίας σε ισοπαλίατο 1814.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου το Αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών "έκοψε" κάποιο ποσό χρημάτων, χωρίς υποχρέωση τόκου, για να υποστηρίξει οικονομικά την πολεμική προσπάθεια. Μια πράξη που δεν επαναλήφθηκε μέχρι τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Αν και οι Αργυραμοιβοί βρέθηκαν πρόσκαιροι στο καναβάτσο κάθε άλλο παρά είχαν ηττηθεί. Τους πήρε
μόλις δύο χρόνια για να εμφανίσουν μια τέταρτη ιδιωτική κεντρική τράπεζα και αυτή ήταν μεγαλύτερη
και ισχυρότερη από πριν.

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΟ 1815
Ας επιστρέψουμε όμως για λίγο στον Ναπολέοντα. Αυτό το επεισόδιο εύστοχα περιγράφει την πανουργία που χρησιμοποίησαν οι Ρότσιλντ για κατακτήσουν το Βρετανικό Χρηματιστήριο μετά το Βατερλό.
Το 1815, ένα χρόνο μετά το τέλος του Πολέμου του 1812, ο Ναπολέων απέδρασε από την εξορία του και επέστρεψε στο Παρίσι. Γαλλικά στρατεύματα εστάλησαν να τον συλλάβουν αλλά είχε τέτοιο χάρισμα που οι στρατιώτες συγκεντρώθηκαν γύρω από τον παλιό τους αρχηγό και τον ανακήρυξαν Αυτοκράτορα για άλλη μια φορά. Ο Ναπολέων επέστρεψε στο Παρίσι σαν ήρωας. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος έφυγε τρέχοντας στην εξορία και ο Ναπολέων ξανακάθισε στο Γαλλικό Θρόνο. Αυτή τη φορά χωρίς να ριχθεί ούτε ένας πυροβολισμός.
Το Μάρτιο του 1815 ο Ναπολέων εξόπλισε ένα στράτευμα το οποίο ο Δούκας του Ουέλινγκτον νίκησε τρεις μήνες αργότερα στο Βατερλό.
Ο Ναπολέων δανείσθηκε πέντε εκατομμύρια λίρες από την τράπεζα Όβαρντ του Παρισιού για μπορέσει να επανεξοπλισθεί. Δεν ήταν λοιπόν ασυνήθιστο, από τούδε_και στο εξής, για μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα να υποστηρίζει οικονομικά και τις δύο πλευρές στον πόλεμο.
Γιατί όμως μια κεντρική τράπεζα να χρηματοδοτεί και τις δύο αντιτιθέμενες πλευρές σε ένα πόλεμο; Επειδή ο πόλεμος είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός οικονομικών χρεών. ΄Ένα κράτος θα δανεισθεί οποιοδήποτε ποσό για να νικήσει. Ο τελικός ηττημένος θα δανεισθεί αρκετά για να διατηρήσει την κούφια ελπίδα της νίκης και ο τελικός νικητής όσα χρειάζεται για να νικήσει. Αλλωστε τέτοια δάνεια συνήθως στηρίζονται σε φοβερούς όρους, στην! εγγύηση του νικητή ότι ο ηττημένος θα αναλάβει την πληρωμή των χρεών του. Μόνο οι τραπεζίτες δεν πρόκειται να χάσουν.
Το πεδίο της μάχης του Βατερλό βρίσκεται τριακόσια είκοσι χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Παρισιού, στο σημερινό κράτος του Βελγίου. Εκεί ο Ναπολέων δέχθηκε την τελική του ήττα αφού χιλιάδες Γάλλοι και Αγγλοι έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα του υγρού καλοκαιριού, τον Ιούνιο του 1815.
Τότε, στις 18 Ιουνίου, 74.000 Γάλλοι στρατιώτες συγκρούσθηκαν με 67.000 από τη Βρετανία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, Η έκβαση της μάχης ήταν αμφίβολη. Και αν ο Ναπολέων είχε επιτεθεί λίγες ώρες νωρίτερα πιθανώς θα είχε κατακτήσει τη νίκη.
Ανευ σημασίας όμως. Στο Λονδίνο ο Νάθαν Ρότσιλντ σχεδίαζε πως θα εκμεταλλευόταν την ευκαίρία ώστε να αποκτήσει τον έλεγχο της Βρετανικής χρηματιστηριακής αγοράς. Ο Ρότσιλντ τοποθέτησε ένα έμπιστο πράκτορα, που ονομαζόταν Ρόθγουορθ , στη βόρεια πλευρά του πεδίου της μάχης, κοντά στη θάλασσα της Μάγχης. Αφού οριστικοποιήθηκε το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ο Ρόθγουρθ αναχώρησε για την Αγγλία. Μετέφερε τα νέα στον Νάθαν Ρότσιλντ 24 ώρες πριν από τον αγγελιοφόρο του Ουέλινγκτον.
Ο Ρότσιλντ κατευθύνθηκε βιαστικά στο χρηματιστήριο και πήρε τη συνηθισμένη θέση του μπροστά από την αρχαία κολώνα. Όλα τα μάτια βρίσκονταν, επάνω του.
Όλοί γνώριζαν το_θρυλικό δίκτυο επικοινωνιών των
Ρότσιλντ. Αν ο Ουέλινγκτον είχε ηττηθεί και ο Ναπολέων ήταν ξανά ο απόλυτος κυρίαρχος της Ι Ευρώπης η οικονομική κατάσταση της Βρετανίας θα είχε "μαύρα χάλια". Ο Ρότσιλντ φαινόταν μελαγχολικός. Στεκόταν ακίνητος και κατσούφης. Τότε αναπάντεχα άρχισε να πουλάει.
Κάποιοι νευρικοί επενδυτές είδαν ότι ο Ρότσιλντ πουλούσε και πίστεψαν ότι αυτό μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Ο Ναπολέων έπρεπε να ήταν ο νικητής και ο Ουέλινγκτον να είχε ηττηθεί. Η χρηματαγορά κατρακύλησε. Σύντομα όλοι πουλούσαν τα ομόλογα της Βρετανικής κυβέρνησης και όποιες άλλες μετοχές είχαν. Φυσικά οι τιμές έπεσαν κατακόρυφα. Και τότε ο Ρότσιλντ και οι οικονομικοί του σύμμαχοι άρχισαν να αγοράζουν μυστικά_μέσω αντιπροσώπων-
Παραμύθια και τούμπανα θα μου πείτε; Εκατό χρόνια αργότερα οι Τάϊμς της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν μια ιστορία προαναφερόταν στον εγγονό του Νάθαν Ρότσιλντ ο οποίος είχε προσπαθήσει να εξασφαλίσει μιας δικαστική απόφαση απαγόρευσης ενός βιβλίου για αυτή την ιστορία. Η οικογένεια Ρότσιλντ αμφισβητούσε την πραγματικότητα της ιστορία και θεωρούσε το βιβλίο λιβελογράφημα. Αλλά το δικαστήριο απέρριψε την αίτηση των Ρότσιλντ και τους καταδίκασε στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο της ιστορίας είναι μερικοί συγγραφείς που υποστηρίζουν ότι μια μέρα μετά τη μάχη του Βατερλό και μέσα σε λίγες ώρες ο Νάθαν Ρότσιλντ και τα φίλα προσκείμενα του οικονομικά συμφέροντα εξουσίαζαν όχι μόνο το χρηματιστήριο αλλά και την ίδια την τράπεζα της Αγγλίας. Μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα που είχε μια κατηγορία ομολόγων της βρετανικής κυβέρνησης ήταν ότι ήταν μετατρέψιμα σε μετοχές της Τράπεζας της Αγγλίας. Οι επιγαμίες με τους Μοντεφιόρε, τους Κοέν και τους Γκόλτνσμιθ , τραπεζικές οικογένειες που ιδρύθηκαν στην Αγγλία έναν αιώνα πριν τους Ρότσιλντ, εμπλούτισαν τον οικονομικό έλεγχο που ασκούσε ο Ρότσιλντ. Αυτός ο έλεγχος εδραιώθηκε ολοκληρωτικά ύστερα από το Νόμο του Πήλ για τις Τράπεζες το 1844. Αν όντως ή όχι η οικογένεια Ρότσιλντ απέκτησε μαζί με τους οικονομικούς της συμμάχους τον αδιαμφισβήτητο έλεγχο της Τράπεζας της Αγγλίας (της πρώτης και πλουσιότερης ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας σε ένα μεγάλο Ευρωπαϊκό κράτος) με αυτό τον τρόπο ένα πράγμα είναι σίγουρο: στα μέσα του 19ου αιώνα οι Ρότσιλντ ήταν η πλουσιότερη οικογένεια στον κόσμο. Επίσης εξουσίαζαν μια πλειάδα μικρότερων σε δύναμη οικογενειών όπως οι Βάρμπουργκ και οι Σιφφ που συνέδεσαν τον υπερμεγέθη πλούτο τους σ' αυτόν των Ρότσιλντ.
Πραγματικά το υπόλοιπο του 19ου αιώνα είναι γνωστό σαν "η εποχή των Ρότσιλντ". Ένας συγγραφέας, ο Ιγνάτιος Μπάλλα, υπολόγισε το 1913 την ατομική τους περιουσία σε πάνω από δύο δισεκατομμύρια δολάρια. Καταλάβετε το! η αγοραστική δύναμη του δολαρίου της εποχής ήταν πάνω από 1000% της σημερινής. Παρά τον υπερβολικό πλούτο η οικογένεια γενικά καλλιέργησε μια___διακριτική ατμόσφαιρα αφάνειας και ανωνυμίας. Αν και η οικογένεια ελέγχει χιλιάδες τράπεζες, βιομηχανικές, εμπορικές, μεταλλευτικές και τουριστικές επιχειρήσεις, μόνο μια χούφτα μέλη της φέρουν το_όνομα Ρότσιλντ.
Με_το τέλος του 19ου αιώνα ένας ειδικός υπολόγισε ότι η οικογένεια Ρότσιλντ είχε" ύπό τόν έλεγχο της τον μισό πλούτο του πλανήτη.
Ανεξάρτητα με την έκταση της τεράστιας περιουσίας τους είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το ποσοστό συμμετοχής τους στον παγκόσμιο πλούτο έχει αυξηθεί δραματικά από τότε καθώς η δύναμη γεννά την όρεξη για περισσότερη δύναμη. Αλλά από τις αρχές του 20ου αιώνα οι Ρότσιλντ έχουν προσεκτικά καλλιεργήσει την αντίληψη ότι η δύναμη τους κατά κάποιο τρόπο φθίνει έστω και αν ο πλούτος τούς, όπως και αυτός των οικονομικών συμμάχων τους, αυξάνει όπως και ο έλεγχος ττου ασκούν στις τράπεζες, στις καταχρεωμένες επιχειρήσεις, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τους πολιτικούς και τα κράτη. Παντού, έχοντας διάμεσους πληρεξουσίους, αντιπροσώπους και διαπλεκομένα διευθυντήρια που "συγκαλύπτουν τον πραγματικό τους ρόλο.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

http://www.antipliroforisi.com/home/...id=5&Itemid=28
Ο χρήστης danger δεν είναι συνδεδεμένος 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου