«Ο Ηρόδοτος σημείωνε στο 2ο βιβλίο των «Ιστοριών» του πως οι Έλληνες περιφρονού-σαν τη δουλειά όπως και οι Αιγύπτιοι, οι Σκύθες και οι Λυδοί. Ο Πλάτωνας στο 5ο βιβλίο της κοινωνικής του ουτοπίας, της «Πολιτείας», έγραφε πως υποδηματοποιό και σιδερά κανέναν δεν είχε πλάσει η φύση, πως αυτά τα επαγγέλματα είναι εξευτελιστικά, πως οι έ-μποροι είναι αναγκαίο κακό και όυι όσοι ασκούν το επάγγελμα του μαγαζάτορα θα τιμω-ρούνται με φυλάκιση ενός έτους στην ιδανική πολιτεία (...)
Ο Πλούταρχος θεωρούσε ως μεγαλύτερο τίτλο τιμής του Λυκούργου πως εξασφάλισε ελεύθερο χρόνο στους πολίτες και του απονέμει τα σχετικά ευσημα στο«Λυκούργου βίο» του (...)
Ο σύγχρονος του Κικέρωνα ποιητής Αντίπατρος, από τη Σιδώνα, που άκμασε περίπου το 120 π.χ., συγγραφέας σύντομων ελεγειακών ποιημάτων, υμνούσε την εφεύρεση του νερόμυλου και τον ακούμε στην «Παλατινή Ανθολογία» να προτρέπει τις μυλωνούδες να «ξεκουράσουν το χέρι τους που αλέθει το μύλο» και να ζήσουν «όπως ζούσαν οι πατέρες τους και να απολαύσουν τεμπέλικα τα δώρα της θεάς»υμνώντας την αργία και την τεμπε-λιά που επαινούσε -το είδαμε- και ο Βιργίλιος.
Την ίδια αυτήν τεμπελιά ανήγαγε σε δικαίωμα ο γαμπρός του Κάρολου Μαρξ, Πολ Λαφάργκ, στο γνωστό βιβλιαράκι του «Το δικαίωμα στην τεμπελιά»: «Ω τεμπελιά,σπλα-χνίσου τη μακρορόνια δυστυχία μας! Ω τεμπελιά, μάνα των τεχνών και των ευγενών αρε-τών, για το βάλσαμο της ανθρώπινης αγωνίας! (μτφρ. Βασίλης Ταμανάς,εκδ. «Νησίδες», χ.χ.).(...)
Επελαύνει ο χρόνος και μας παρασύρει.Ο αυστηρώς προγρααμτισμός, η «παραγωγι-κότητα», η διαρκής προσπάθεια να είμαστε αποτελεσμτικοί μας προτρέπουν να κινούμα-στε αξιοποιώντας το χρόνο κατά τις διαθέσεις μας. Ο σπαταλημένος χρόνος, έτσι χωρίς ασφυκτικό πρόγραμμα, το farniete,η αμεριμνησία, η βραδυπορία, η δημιουργική για εμάς τους ίδιους τεμπελιά,αυτή που βαθαίνει το νού και ακονίζει τις αισθήσεις και λόγια, είναι εκτός αποχής.Ακόμη είμαστε «εργαζόμενοι χωρίς εργασία»για να θυμηθούμε την Αρεντ.
Αντί για τη χαλαρότητα, τη διασκέδαση, την απόλαυση, τη φυσική ζωή, την εγγύτητα, την απλότητα, αν θέλετε,επιλέγουμε την παθητική κατανάλωση, μετέχουμε στη συλλογι-κή φαντασίωση των οργανωμένων διακοπών, οπου «πρέπει» να περάσουμε «όσο γίνεται καλύτερα». Οι διακοπές έχουν μετατραπεί σε συλλογική νεύρωση. Η περιπλάνηση, η τε-μπελιά, η νωχέλεια, το να «σκοτώνουμε το χρόνο»,να «χρονοτριβούμε» έχει ταυτιστεί με το δικαίώμα μας στις διακοπές κι αυτές έχουν αναχθεί σε σύγχρονη ουτοπία. Γι’ αυτό λέ-με:«τα κεφάλια μέσα».Κι όσοι επιμένουν να διεκδικούν το δικαίωμά τους στην τεμπελια, να αντιστέκωνται στην ισοπεδωτική επέλαση του χρόνου, θεωρούνται εκκεντρικοί, αντι-παραγωγικοί, αποτυχημένοι και απόβλητοι...».
Ο Πλούταρχος θεωρούσε ως μεγαλύτερο τίτλο τιμής του Λυκούργου πως εξασφάλισε ελεύθερο χρόνο στους πολίτες και του απονέμει τα σχετικά ευσημα στο«Λυκούργου βίο» του (...)
Ο σύγχρονος του Κικέρωνα ποιητής Αντίπατρος, από τη Σιδώνα, που άκμασε περίπου το 120 π.χ., συγγραφέας σύντομων ελεγειακών ποιημάτων, υμνούσε την εφεύρεση του νερόμυλου και τον ακούμε στην «Παλατινή Ανθολογία» να προτρέπει τις μυλωνούδες να «ξεκουράσουν το χέρι τους που αλέθει το μύλο» και να ζήσουν «όπως ζούσαν οι πατέρες τους και να απολαύσουν τεμπέλικα τα δώρα της θεάς»υμνώντας την αργία και την τεμπε-λιά που επαινούσε -το είδαμε- και ο Βιργίλιος.
Την ίδια αυτήν τεμπελιά ανήγαγε σε δικαίωμα ο γαμπρός του Κάρολου Μαρξ, Πολ Λαφάργκ, στο γνωστό βιβλιαράκι του «Το δικαίωμα στην τεμπελιά»: «Ω τεμπελιά,σπλα-χνίσου τη μακρορόνια δυστυχία μας! Ω τεμπελιά, μάνα των τεχνών και των ευγενών αρε-τών, για το βάλσαμο της ανθρώπινης αγωνίας! (μτφρ. Βασίλης Ταμανάς,εκδ. «Νησίδες», χ.χ.).(...)
Επελαύνει ο χρόνος και μας παρασύρει.Ο αυστηρώς προγρααμτισμός, η «παραγωγι-κότητα», η διαρκής προσπάθεια να είμαστε αποτελεσμτικοί μας προτρέπουν να κινούμα-στε αξιοποιώντας το χρόνο κατά τις διαθέσεις μας. Ο σπαταλημένος χρόνος, έτσι χωρίς ασφυκτικό πρόγραμμα, το farniete,η αμεριμνησία, η βραδυπορία, η δημιουργική για εμάς τους ίδιους τεμπελιά,αυτή που βαθαίνει το νού και ακονίζει τις αισθήσεις και λόγια, είναι εκτός αποχής.Ακόμη είμαστε «εργαζόμενοι χωρίς εργασία»για να θυμηθούμε την Αρεντ.
Αντί για τη χαλαρότητα, τη διασκέδαση, την απόλαυση, τη φυσική ζωή, την εγγύτητα, την απλότητα, αν θέλετε,επιλέγουμε την παθητική κατανάλωση, μετέχουμε στη συλλογι-κή φαντασίωση των οργανωμένων διακοπών, οπου «πρέπει» να περάσουμε «όσο γίνεται καλύτερα». Οι διακοπές έχουν μετατραπεί σε συλλογική νεύρωση. Η περιπλάνηση, η τε-μπελιά, η νωχέλεια, το να «σκοτώνουμε το χρόνο»,να «χρονοτριβούμε» έχει ταυτιστεί με το δικαίώμα μας στις διακοπές κι αυτές έχουν αναχθεί σε σύγχρονη ουτοπία. Γι’ αυτό λέ-με:«τα κεφάλια μέσα».Κι όσοι επιμένουν να διεκδικούν το δικαίωμά τους στην τεμπελια, να αντιστέκωνται στην ισοπεδωτική επέλαση του χρόνου, θεωρούνται εκκεντρικοί, αντι-παραγωγικοί, αποτυχημένοι και απόβλητοι...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου