Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Ελληνική παιδεία; Σκοτώστε την...


Τα παζάρια με το ΔΝΤ, η φιλόδοξη υπουργός Αννα και η απαξίωση του εκπαιδευτικού

Όταν βάζουμε στο παζάρι της αποπληρωμής των χρεών την εκπαίδευση των νέων, υποθηκεύουμε την κοινωνία και το μέλλον

-Το παζάρι και οι εκπτώσεις για να πληρώσουμε τα χρωστούμενα έχουν ένα όριο, μια κόκκινη γραμμή, η οποία ήδη παραβιάστηκε
Πατήστε στην εικόνα για να τη δείτε σε μεγένθυνση Όνομα:  1314014771.jpg Εμφανίσεις:  17 Μέγεθος:  10,2 KB 

-Η υπουργός Άννα καθορίζει το πολιτικό της μέλλον και πληγώνει την παιδεία, αφού οι εκπτώσεις και υποχωρήσεις της είναι έναντι του μέλλοντος της χώρας και των επόμενων γενεών

-Οι κυνικές παραδοχές της υπουργού Παιδείας για τη θυσία του ελληνικού μέλλοντος στο βωμό των συμβατικών οικονομικών υποχρεώσεων απέναντι στην τρόικα, του ΔΝΤ και της ΕΕ, δείχνουν τις στρεβλές προτεραιότητες στο αξιακό σύστημά μας

-Ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι ένας βασικός λόγος που φτάσαμε στην οικονομική κατάρρευση είναι ακριβώς επειδή προηγήθηκε η υποτίμηση της παιδείας, τησ γνώσης, του πολιτισμού…

Δεν μας έγινε μάθημα αυτό;

-Επιτέλους ας υπερασπιστούμε την εκπαίδευση και τον εκπαιδευτικό, ας υπερασπιστούμε το δικαίωμα της Ελλάδας και των Ελλήνων να διαμορφώσουν το αύριο, την κοινωνία και τους υπεύθυνους πολίτες, μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία.

Τελικά, είμαστε μια κοινωνία των εκπτώσεων. Στην ιστορία, τον πολιτισμό, την κοινωνία, την πολιτική. Κοινωνία που εκ-πίπτει, υποχωρεί, κάνει προς τα πίσω, μ’ άλλα λόγια, για να συνεννοούμαστε.

Βρεθήκαμε ως χώρα με το μαχαίρι στο λαιμό για τα εθνικά μας χρέη. Ανεξάρτητα αν όλοι χρωστούμε ή όχι, ανεξάρτητα αν είναι δίκιο, που δεν είναι, να πληρώνουμε όλοι, μπήκαμε, θέλαμε δεν θέλαμε, στη διαδικασία να υποθηκεύσουμε τη χώρα, και κυρίως το μέλλον των νέων ανθρώπων, για να πληρώσουμε τα χρωστούμενα. Το αποφάσισαν αυτό οι κυβερνήτες γιατί, είπαν, ότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Έπρεπε να πληρώσουμε, γιατί χρωστάμε. Καλά (ο λόγος το λέει…) ως εδώ. Αναγκαστικά έπρεπε να μπούμε στη διαδικασία αυτή. Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο; Δεν το έμαθα, με πειστικό και επαρκή τουλάχιστο τρόπο. Γιατί συνθηματολογία άκουσα.

Καλά λοιπόν… Έπρεπε να μπούμε στη διαδικασία εξόφλησης. Θα περίμενε όμως κανείς η χώρα, οι κυβερνώντες δηλαδή, ακόμη και απ’ τη δύσκολη αυτή θέση που είμαστε να έχει θέσει ένα όριο. Αυτή τη ρημάδα την «κόκκινη γραμμή», για την οποία ακούμε εδώ και σχεδόν 2 χρόνια. Υποτίθεται ότι πέρα από την κόκκινη γραμμή υπήρχαν μερικά απαράβατα και απαραβίαστα «εδάφη», τα οποία δεν θα έπρεπε με τίποτε να μπουν στο παζάρι των χρωστούμενων. Γιατί πίσω από μια Ελλάδα σχεδόν χρεοκοπημένη οικονομικά, υπάρχουν και ψυχές, υπάρχουν άνθρωποι. Ψυχές, άνθρωποι και μέλλον μπορούν να μπουν στη διαδικασία της οικονομικής συναλλαγής; Μπορεί να παζαρέψει με τον Όλι Ρεν ή τη Μέρκελ την ψυχή των ανθρώπων ένας πρωθυπουργός ή ένας υπουργός Οικονομικών;

Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπαίνουν στο παζάρι… Δεν ξεπουλάς, για παράδειγμα, το μέλλον των ανθρώπων σου, επειδή χρωστάς, επειδή έφαγες ή επειδή έκανες κακή οικονομική διαχείριση. Δεν ξεπουλάς, ακόμη, τη νέα γενιά επειδή ο καπιταλισμός, είναι σε κρίση. Δεν θα ξεπεράσεις την ελληνική πολιτική αλλά και την παγκόσμια συστημική καπιταλιστική κρίση με το να θυσιάζεις τους ανθρώπους σου. Και συνήθως θυσιάζεις αυτούς που είναι οι πιο αδύναμοι. Πονά και κοστίζει στο φτωχό κι όχι στον πλούσιο. Και συνήθως ο φτωχός κι αδύνατος είναι αυτός που δεν μπορεί να αποφύγει και να κρυφτεί. Αυτός πληρώνει πάντα, απ’ αυτό που δεν έχει. Ο πλούσιος και ισχυρός, ακόμη κι αν πλήρωνε όσα πρέπει –που δεν το κάνει κι αυτό είναι το πρόβλημα, φοροδιαφυγή το λέμε, και κάνουμε πως δεν ξέρουμε τι είναι και τι την προκαλεί…- δεν πονά, δεν του κοστίζει. Συνήθως όμως δεν του κοστίζει γιατί και δεν πληρώνει και καλύπτεται από την πολιτική εξουσία, με την οποία συναλλάσσεται, της δίνει και του δίνει, της χαρίζει και του χαρίζει…

Μπήκαμε λοιπόν στη διαδικασία να πληρώσουμε θυσιάζοντας ανθρώπους. Τους συνταξιούχους, τους νέους επιστήμονες ή εργαζόμενους, που τους κάναμε άνεργους, τους εργαζόμενους, τους πιο αδύναμους οικονομικά μικρομεσαίους. «Λυπάμαι και στενοχωριέμαι», μας λέει συνεχώς κάθε κυβερνητικός που θα ερωτηθεί, «πόσο ακόμη θα πληρώνουν οι αδύναμοι». Λυπάται αλλά συνεχίζει στα ίδια αδιέξοδα... Στη χώρα, ομολογημένο πλέον αυτό, κάνουν κουμάντο όχι μόνο οι πολιτικοί ηγήτορες, αλλά ακόμη κι οι υπάλληλοι του ΔΝΤ και της ΕΕ. Δίνουν εντολές στους εκλεγμένους πολιτικούς!
Αποφασίζουν εκείνοι για το μέλλον των Ελλήνων. Διαχειρίζονται όπως θέλουν κι επιθυμούν μια υποθηκευμένη χώρα… Το κακό δεν είναι όμως οι διαθέσεις των πραγματικών «κυβερνώντων», αλλά εκείνων που είναι τυπικά στην εξουσία. Της ελληνικής κυβέρνησης. Όταν διαρκώς δίνεις, πάντα σού ζητάνε περισσότερα… Όταν εμφανίζεσαι διαρκώς υποχωρητικός, πάντα θέλουν κι άλλα. Μέχρι να σου πάρουν και το παντελόνι που φοράς… Εκπτώσεις, εκπτώσεις, εκπτώσεις… Μικροί κι αδύναμοι πολιτικοί, εκπρόσωποι ενός μικρού κι αδύναμου λαού, δέσμιου των πολιτικών και των δικών του πολιτικών επιλογών… Πολιτών που από το παρελθόν έμαθαν ότι για να κάνουν αυτό που τους εξυπηρετεί (τους ίδιους και μόνο, ακόμη και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου…) πρέπει να κάνουν συναλλαγή με τον πολιτικό. Έτσι μάθαμε τους πολιτικούς, έτσι μας χόρεψαν και συνεχίζουν να μας χορεύουν…

Θλίψη για τα χαμένα όνειρα

Αυτές οι σκέψεις που διατύπωσα παραπάνω με κάνουν να θλίβομαι και να οργίζομαι. Για τις χαμένες νέες γενιές, για τα άνεργα παιδιά μας που δεν έχουν καν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στην κοινωνία, για τους γονείς μας που τους κόβουν ακόμη και το φάρμακο ή ψωμί απ’ το τραπέζι. Για το προηγούμενο βόλεμα και τη σημερινή ανοχή μας, για τους εαυτούληδες πολίτες. Και πριν απ’ όλα, φυσικά, οργίζομαι για τους κακούς και μικρούς πολιτικούς μας, εκείνους που έμαθαν και τους μάθαμε να είναι επαγγελματίες της πολιτικής κι όχι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος, όχι άνθρωποι που αυτο-θυσιάζονται για το κοινό καλό… Που μπαίνουν στην πολιτική και δεν λένε να βγουν. Κι όταν κάποτε βγουν, τότε μαθαίνουμε πόσα κέρδισαν απ’ την πολιτική, την ώρα που ο απλός κόσμος γινόταν όλο και φτωχότερος…

Όμως οι εκπτώσεις δεν νομίζετε ότι έχουν ένα όριο, αυτή την κόκκινη γραμμή, σε σχέση μερικά θέματα; Δεν μπορείς να πουλήσεις, για παράδειγμα, την Ακρόπολη ή την Κνωσό, ακόμη κι αν ήξερες ότι ξεπλήρωνες μια και καλή. Δεν μπορείς να υποβαθμίσεις την υγεία, το δημόσιο σύστημα, για να ξεπληρώσεις, αφήνοντας τους Έλληνες να πεθαίνουν στα ράντζα. Και δεν μπορείς, πριν απ’ όλα, να ακυρώσεις την παιδεία σου, αυτή που καθοδήγησε κάποτε τον παγκόσμιο πολιτισμό, τη διαδικασία που σε κράτησε ζωντανό επί χιλιάδες χρόνια, ακόμη και στις πιο μαύρες περιόδους της σκλαβιάς. Δεν μπορείς να την ακυρώσεις. Γιατί η παιδεία είναι αυτή που θα καθορίσει το μέλλον σου. Μπορεί κανείς στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι για να ξεπληρώσει τα χρωστούμενα, βάζει στο παζάρι των αγορών, καπιταλιστικών ή σοσιαλιστικών, το μέλλον της χώρας και των παιδιών;

Η Άννα παίζει με την παιδεία…

Τα σημειώνω όλα αυτά γιατί άκουσα πριν μερικές ημέρες την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου να λέει ωμά και κυνικά ότι επειδή χρωστάμε, η τρόικα μάς απαγορεύει να έχουμε μια παιδεία όπως αυτή που θέλουμε, όπως αυτή που αξίζει σε ένα λαό που θέλει να σχεδιάσει το μέλλον του. Γιατί αυτό με άλλα λόγια είπε. Τι άλλο παρά μια τέτοια κυνική ομολογία έλλειψης εθνικής κυριαρχίας και παράλληλα στόχευσης και οράματος είναι η αναφορά της κ. Διαμαντοπούλου ότι πράγματι στα σχολειά έχουμε έλλειψη εκπαιδευτικών, αλλά η τρόικα μάς είπε να κάνουμε μια πρόσληψη σε κάθε δέκα αποχωρήσεις; Ότι δεν έχουμε βιβλία, αλλά η τρόικα δεν μας αφήνει να κάνουμε «έξοδα»;

Ακούγοντας λοιπόν την υπουργό Παιδείας, πραγματικά ντράπηκα. Ντράπηκα ως πολίτης που οραματίζεται μια χώρα που απλώς θα έχει ένα μέλλον και δεν θα συντρίβεται στις οικονομικές υποχρεώσεις. Που δεν θεωρεί το χρήμα ως την κυρίαρχη αξία του σύγχρονου πολιτισμού. Που, υπό αυτή την έννοια, απορρίπτει τον στρεβλό δυτικό πολιτισμό και τις απάνθρωπες προτεραιότητές του. Που θεωρεί τη γνώση ως την πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση να ανοίξουν κοινωνικοί δρόμοι, που πιστεύει ότι πολίτης δεν είναι απλώς ο ενημερωμένος, αλλά αυτός που έχει γνώση και κρίση.

Ντράπηκα και εξοργίστηκα γιατί άκουσα την υπουργό για το μέλλον της χώρας (αυτή είναι η έννοια της παιδείας και κατά το δικό μου αξιακό σύστημα, το υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε να είναι ανάμεσα στα πρώτα τη τάξει υπουργεία σε ένα πραγματικά δημοκρατικό, κοινωνικό σύστημα διακυβέρνησης) να λέει ότι δέχτηκε η παιδεία να δοθεί αντιπαροχή για τις δημόσιες οφειλές της Ελλάδας.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί η παιδεία θα έπρεπε να είναι η πρώτη προτεραιότητα στην κοινωνία. Θα ήταν περιττό, γιατί είναι γνωστή κι ομολογημένη η ανάγκη αυτή. Δυστυχώς όμως είναι ομολογημένη μόνο στις πολιτικές διακηρύξεις. Δεν θα επιχειρηματολογήσω γιατί μια κοινωνία, για να συγκροτηθεί σωστά, για να έχει μέλλον, για να είναι αφυπνισμένη κι όχι βολεμένη σε κάποιους καναπέδες, πρέπει να αρχίζει από την παιδεία. Δεν το ξέρει αυτό η ελληνική πολιτική ζωή; Ούτε θα εξηγήσω άλλα πασίγνωστα, όπως ότι το επίπεδο μιας κοινωνίας κρίνεται από τα σχολεία της. Ούτε θα υποστηρίξω το – αυταπόδεικτο- ότι όταν κλείνει ένα σχολείο, μια φυλακή κτίζεται…

Θα υποστηρίξω απλά ότι χωρίς παιδεία μέλλον δεν έχουμε. Δεν έχουμε πολίτες, δηλαδή υπεύθυνους ανθρώπους. Ο πολίτης ή είναι υπεύθυνος ή δεν είναι πολίτης. Δεν υπάρχουν ενεργοί και μη πολίτες, απλώς πολίτες.

Ας ξεπληρώσουμε όσα δάνεια θέλουμε. Ας τα ξοφλήσουμε όλα τα χρωστούμενα. Αν δεν έχουμε παιδεία, με την ευρεία έννοια, τότε μια τρύπα στο νερό κάναμε… Άδικα πληρώνουμε δηλαδή… Κι ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι ένας βασικός λόγος που φτάσαμε στην οικονομική κατάρρευση είναι ακριβώς επειδή προηγήθηκε η υποτίμηση της παιδείας, τη γνώσης, του πολιτισμού…Δεν μας έγινε μάθημα αυτό;

Κι όμως βρέθηκε μια υπουργός, αρμόδια για το θέμα η ίδια, η πρώτη δηλαδή που θα έπρεπε να υπερασπίζεται την παιδεία μας, να ομολογήσει κυνικά και δημόσια ότι η παιδεία θυσιάζεται για τις κρατικές οφειλές, επειδή αυτό ζήτησε η τρόικα…

Αλλά επειδή η κ. Διαμαντοπούλου, επαγγελματίας πολιτικός από τα 26, με πολιτικό μέλλον που σχεδιάζει από τα νιάτα της, έχει φυσικά άριστες σχέσεις με όλα τα μέσα ενημέρωσης, δεν δέχτηκε την παραμικρή κριτική για τις δουλικές της δηλώσεις, ένιωσα την ανάγκη να φωνάξω. Με τη μικρή μου φωνή. Δεν μπορεί να με εκπροσωπεί. Δεν μπορεί να με εκφράζει. Δεν μπορεί να είναι Ελληνίδα υπουργός αυτή, που όχι μόνο παραδέχεται την κυριαρχία του ΔΝΤ, αλλά αποδέχεται ότι μπροστά στο χρήμα η παιδεία και το μέλλον της κοινωνίας και των ανθρώπων της δεν υπολογίζονται. Και δεν διαφώνησε, αφού εφάρμοσε ως πιστή και συνεπής διεκπεραιωτής, τις διεθνείς οικονομικές επιταγές, με αυτή τη βάρβαρη πολιτική. Αν διαφωνούσε δεν θα καλούσε τους εκπαιδευτικούς να γίνουν καλοί καπετάνιοι στη φουρτούνα. Αν ήταν πραγματική πολιτικός, αν δηλαδή πραγματικά υπηρετούσε τα συμφέροντα της χώρας, των πολιτών και του μέλλοντος, όφειλε να παραιτηθεί. Αν δεν μπορούσε να υπερασπιστεί την ελληνική παιδεία και τη γνώση. Δεν το έκανε όμως. Γιατί απλούστατα είναι επαγγελματίας της πολιτικής και σχεδιάζει για τον εαυτό της κι άλλο ακόμη λαμπρό μέλλον… Μπροστά στο δικό της μέλλον, τι είναι η ελληνική παιδεία;

Τελικά, τι χρειαζόμαστε τους πολιτικούς διαχειριστές των πραγμάτων της χώρας, αφού το μόνο που κάνουν είναι να εφαρμόζουν τις επιλογές και τις εντολές των πολιτικών και υπηρεσιακών αξιωματούχων απ’ την τρόικα; Ο πολιτικός υποτίθεται ότι είναι οραματιστής, κι όχι διεκπεραιωτής. Αν πρόκειται μόνο εντολές να εκτελεί, δεν τον χρειαζόμαστε. Αυτό ξέρω να το κάνω κι εγώ, ο καθένας, που δεν είμαι πολιτικός…

Μην πυροβολείτε τον εκπαιδευτικό…

Και μια αναφορά για τους εκπαιδευτικούς. Νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ το ρόλο και τη θέση τους. Επειδή ο λαϊκισμός των κυβερνώντων (όχι μόνο των σημερινών) και των μέσων ενημέρωσης περνά και στον απλό κόσμο, θεωρούμε όλοι μας ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι ευνοημένοι του συστήματος, εκείνοι που εργάζονται όσο το δυνατό λιγότερο, κάθονται τρεις μήνες το χρόνο και πληρώνονται πλουσιοπάροχα… Ναι, το ωράριο του εκπαιδευτικού στο σχολείο είναι λιγότερο από το δικό μου ή το δικό σας, των μη εκπαιδευτικών. Πράγματι κάθεται τρεις μήνες το χρόνο, όσο δεν κάθεται κανείς άλλος. Για σκεφτείτε όμως, τι ευθύνη έχει αυτός ο άνθρωπος. Και για το σήμερα και για το μέλλον. Για το μέλλον μιας ολόκληρης κοινωνίας, αφού πρέπει να διαμορφώσει τους αυριανούς πολίτες, την προσωπικότητα και τη συνείδησή τους.

Σκεφτείτε ότι πρέπει να είναι ο «παιδοφύλακας», εκτός από εκπαιδευτής και επιμορφωτής. Φανταστείτε, για παράδειγμα, μια νηπιαγωγό, την οποία κατηγορούν ότι εργάζεται 3-4 ώρες την ημέρα. Σκεφτήκαμε ότι έχει στην καθημερινή της ευθύνη 20 παιδιά 4-5 ετών, με όσα καλά και όσα «επικίνδυνα» μπορεί να έχει το ασυνείδητο της ηλικίας. Αυτά τα παιδιά θα πρέπει και να τα προφυλάξει από κάθε κίνδυνο, να τα μάθει να σκέφτονται και να μαθαίνουν και να μας τα επιστρέφει σώα στο σπίτι. Και το απόγευμα, εκτός ωραρίου (αυτό δεν το μετράμε, και δεν πληρώνεται) να προετοιμάσει τα όσα θα μάθει στα μικρά το επόμενο τετράωρο. Το ίδιο φυσικά ισχύει για τους δασκάλους ή τους καθηγητές, με τα 30 και 35 παιδιά στο εξάωρο. Κάντε τη σύγκριση με τον κάθε γονιό που έχει στο σπίτι 2 και 3 παιδιά, και θέλει…πλήρες ωράριο για να ανταποκριθεί σωστά!

Φυσικά ο εκπαιδευτικός δεν πληρώνεται «πλουσιοπάροχα». Είναι ο πλέον χαμηλόμισθος στον ελληνικό δημόσιο τομέα αλλά και σε σχέση με τους εκπαιδευτικούς της Ευρώπης.

Προφανέστατα δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους όλοι οι εκπαιδευτικοί. Πολλοί δεν ξέρουν, δεν μπορούν ή απλώς κουράστηκαν. Ίσως κάποιοι δεν έχουν καν το επίπεδο της γνώσης να ασκούν αυτό το λειτούργημα. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τη γενική εικόνα.

Ας μην πυροβολούμε λοιπόν τον Έλληνα εκπαιδευτικό. Ας τον εμπιστευτούμε, γιατί, στο κάτω κάτω, δεν μαθαίνει μόνο γράμματα στα παιδιά μας. Διαμορφώνει μαζί με εμάς τους χαρακτήρες τους. Και συχνά (ειδικά στη σημερινή εποχή) μόνο εκείνος αναλαμβάνει αυτή την ευθύνη γιατί εμείς οι υπόλοιποι γονείς είμαστε χαμένοι στην πολυπλοκότητα της καθημερινότητας και στον αγώνα για το «κουρεμένο» μεροκάματο…

Ας δώσουμε λοιπόν την προσοχή μας σε όσα κάθε πολιτική απεργάζεται για το σχολείο και το αύριο κι ας αφήσουμε το δάσκαλο, με την ευρεία έννοια, να κάνει τα παιδιά μας ανθρώπους με γνώση, συνείδηση κι ευθύνη.

Πηγή: Πατρίς - Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη  Αναδημοσίευση από inout.gr
__________________

Μη φοβηθείς το δένδρο που άπλωσε

τις ρίζες του βαθειά στο χώμακι αν σπάσει τη κορφή του ο άνεμοςκαι τα πυκνά κλαδιά του ακόμα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου