Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Τόσος αγώνας για το τίποτα (κ. Παναρίτη)





Αυτή η δημόσια εξομολόγηση της Έλενας Παναρίτη στην εφημερίδα Guardian, μου έκανε τρομερή εντύπωση.

Όχι αναφορικά με το ότι μια ακόμη που έτυχε να σπουδάσει στας ΗΠΑ, ντρέπεται πλέον για τις ρίζες της… όχι.

Το φαινόμενο του γενιτσαρισμού είναι γνωστό από παλιά, και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι το χρησιμοποιούσαν αποτελεσματικότατα.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι η εν λόγω “up and coming star” της ελληνικής πολιτικής σκηνής (κατά την εφημερίδα πάντα), που διανθίζει το λόγο της με αμερικανιές τύπου darn, κλπ. κατάφερε αβρόχοις ποσίν να απολαμβάνει θέση βουλευτή επικρατείας σε μια «ξένη» για αυτήν χώρα, την ίδια ώρα που χιλιάδες ντόπια κομματόσκυλα λιώνουν στη βιοπάλη της αφισοκόλλησης, των ζυμώσεων, των πισώπλατων μαχαιρωμάτων, των, των….

Και ποιο το κέρδος τους;

Στη καλύτερη περίπτωση άντε να βολευτούν σε κανένα Δ.Σ. κάποιου δημόσιου οργανισμού, κάποιας ΔΕΚΟ, ή να μπουν έστω ως (αργόμισθοι) συμβασιούχοι στον τομέα καθαριότητας κάποιου περιφερειακού δήμου.

Τόσες μεθοδεύσεις, τόσες ραδιουργίες, τόσο τρέξιμο, τόσος ιδρώτας, και οι γνήσιοι πράσινοι «ιδεολόγοι» κλακαδόροι τελικά βολεύονται με τα ψίχουλα της εξουσίας…

Την ίδια ώρα που κάποιοι αλεξιπτωτιστές του κόμματος, και κάποιοι του εξωτερικού, γίνονται υπουργοί, βουλευτές, σύμβουλοι, και άλλα πολλά.

Δεν είναι κρίμα;

Δεν είναι για λύπηση;

Τόσος αγώνας για να υψώσουμε τον πράσινο ήλιο πάνω απ την Ελλάδα, και να μας τον κρύβει η Αμερικανίς κυρία, η εκ του Περού ορμώμενη;

Είναι να τα λυπάσαι τελικά αυτά τα κομματόσκυλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου